Prawo wtórne - prawo wtórne UE - opracowanie

Prawo wtórne jest częścią prawa wspólnotowego Unii Europejskiej i jest w ścisłej relacji z jej prawem pierwotnym. Oznacza to, że Unia Europejska opiera swoją działalność na postanowieniach z traktatów założycielskich. Prawo wtórne jest tego rodzaju prawem, które określa akty prawne wydawane przez instytucje unijne na podstawie i zgodnie z kompetencjami, jakie nadały im traktaty. 

Prawo wtórne jest więc tworzone przez instytucje całej wspólnoty w oparciu o prawo pierwotne. Prawo pierwotne to traktaty założycielskie. Prawo wtórne znajduje swoje uzasadnienie w art. 288. Traktatu z Lizbony. Do prawa wtórnego zaliczyć można:

- Rozporządzenia – są one wiążące i stosowane są we wszystkich krajach członkowskich.

- Dyrektywy – jeżeli są kierowane do poszczególnego państwa do są one wiążące i muszą zostać osiągnięte.

- Decyzje – zazwyczaj są kierowane do ogółu wspólnoty.

Można tutaj jeszcze zaliczyć zalecenia i opinie. Prawo wtórne – jeśli jest sprzeczne z prawem pierwotnym – to jest odrzucane przez Trybunał. Prawo wtórne to akty normatywne, które są tworzone przez organy lub też instytucje całej wspólnoty. Wyróżniamy tutaj dwa rodzaje – wiążące i niewiążące. Zalecenia i opinie nie mają charakteru wiążącego, są raczej wyrazem jakiejś opinii czy też ustosunkowaniem się do konkretnego zagadnienia, jest to opinia jakiegoś organu Unii. Instrumenty prawne w ramach prawa wtórnego powodują, że unijne instytucje mogą działać na mocy prawnej i że każdy wydany akt jest wiążący dla adresata, za wyjątkiem opinii i zalecenia. 

Unia Europejska działa więc wedle ściśle określonych zasad. Zgodnie z prawem wspólnotowym, kompetencje podzielone między ściśle do tego powołane organy.