Mur berliński - powstanie, znaczenie. II kryzys berliński - opracowanie

Powstanie muru berlińskiego wiąże się z decyzjami o wiele wcześniej podjętymi przez „wielką trójkę” tj. Franklina Delano Roosvelta, Józefa Stalina i Winstona Churchila. Wielka trójka zdecydowała na konferencji jałtańskiej w lutym 1945 r., że po zakończeniu II wojny światowej Niemcy zostaną podzielone na 4 strefy okupacyjne, które będą administrowane i kontrolowane przez Stany Zjednoczone, Związek Sowiecki, Wielką Brytanię i Francję. Także niemiecka stolica – Berlin - został podzielony na cztery strefy. Powoli między sojuszniczymi mocarstwami podczas II wojny światowej narastały sprzeczności, które były wynikiem zupełnie odmiennych wizji powojennej Europy i całego świata. 

Odmienne dążenia doprowadziły do tzw. zimnej wojny pomiędzy zachodem a wschodem. Berlin stał się areną rozgrywek pomiędzy ówczesnymi blokami politycznymi. W roku 1948 doszło do pierwszego poważnego kryzysu zimnej wojny, kryzysu berlińskiego, którego efektem była blokada Berlina poprzez ZSRS. 

23 maja 1949 roku powstała Republika Federalna Niemiec(RFN) z połączenia trzech zachodnich stref okupacyjnych pod nazwą Trizoni. Natomiast 7 października 1949 r. we wschodnich Niemczech została utworzona Niemiecka Republika Demokratyczna(NRD). 20 września 1954 r. RFN została przyjęta do NATO, Unii Zachodnioeuropejskiej oraz do Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej(EWG). Natomiast NRD stała się członkiem Układu Warszawskiego oraz Rady Wzajemnej Pomocy Gospodarczej(RWPG). Członkostwo obu niemieckich krajów w odmiennych organizacjach pogłębiało coraz bardziej podział między RFN a NRD. 29 listopada 1955 r. sowieci stwierdzili, że nie ma potrzeby traktowania Berlina jako przedmiotu, za który odpowiedzialność pełnią cztery mocarstwa, ponadto uważali, że Berlin Wschodni powinien być uważany za stolicę NRD. 

Natomiast władze RFN 28 listopada 1956 r. przyjęły uchwałę przyznającą Berlinowi status miasta stołecznego zjednoczonych Niemiec. Stosunki między RFN a NRD zaogniły się, gdy zintensyfikował się proces masowych ucieczek ludności do Berlina Zachodniego, ludzie decydujący się na ten proceder wykorzystywali zachodni Berlin do transportu do RFN. 7 listopada 1958 r. przywódca ZSRS Nikita Chruszczow wraz z władzami NRD wystosował do mocarstw zachodnich żądania, chciał, aby nadano Berlinowi Zachodniemu statusu „wolnego miasta”, chciał także demilitaryzacji miasta. Chruszczow groził, że jeśli jego oczekiwania nie zostaną spełnione, to cały Berlin dostanie się pod władzę NRD. Państwa zachodnie odrzuciły ultimatum. Wszelkie projekty sowietów i państw zachodnich odnośnie Niemiec kończyły się porażkami.