Mieszko I - bitwa pod Cedynią. Konflikt Mieszka I i Hodona

W roku 967 w źródłach saskich Mieszko I nazywany jest enigmatycznie przyjacielem cesarza (łac. amicus imperatoris), co dowodzi jego co najmniej równej z książętami niemieckim pozycji na dworze cesarskim – pogański władca nie mógł być przecież tak nazywany.

W tymże roku wśród zamieszkujących Pomorze Zachodnie Obodrzyców doszło do walk wewnętrznych, w które dodatkowo zaangażowali się jeden z książąt saskich – Herman – oraz skonfliktowany z nim bratanek, Wichman. Mający w cesarstwie opinię buntownika i awanturnika Wichman i wspierani przez niego Obodrzyce, ponieśli jednak porażkę i przegrany książę musiał szukać schronienia u sąsiednich Wolinian. Ci wówczas toczyli wojnę z państwem Polan Mieszka I, którego ambicją była ekspansja na północny-zachód. Dzięki wsparciu sojuszników czeskich w sile stu konnych Mieszkowi udało się zwyciężyć Wolinian i Wichmana w walnej bitwie w dniu 22. września roku 967, co skutkowało prawdopodobnie zhołdowaniem całości terytorium Pomorza Zachodniego. Opisujący przebieg konfliktu, kronikarz Widukind nie omieszkał poinformować o rzekomej prośbie umierającego Wichmana skierowanej do zwycięskiego Mieszka, aby ten osobiście oddał jego miecz cesarzowi Ottonowi I, ponieważ był on jego bliskim krewnym.

Opanowanie przez Mieszka ujścia Odry godziło w interesy margrabiego Marchii Wschodniej, Hodona, który wówczas prawdopodobnie nawet porozumiał się z pogańskimi Wolinianami, a ci – w zamian za pomoc w pokonaniu księcia Polan – zobowiązali się do przyjąć jego zwierzchnictwo. W roku 972 doszło do najazdu jego wojsk na ziemie Polan, co zważywszy na fakt, iż Mieszko uważany był wówczas za przyjaciela cesarza oraz płacił mu regularny trybut z ziem Pomorza Zachodniego, było posunięciem wielce zaskakującym. Wszystko wskazuje jednak na to, iż Hodon zaatakował swojego wschodniego sąsiada samowolnie i bez porozumienia z cesarzem.

Decydująca dla losów konfliktu była bitwa pod Cedynią, dnia 24. czerwca roku 972, która to rozegrana niejako została w dwóch odrębnych fazach. Początkowo siły margrabiego Hodona odniosły przekonujące zwycięstwo nad wojskiem Mieszka I, ale kontrnatarcie książęcego brata – Czcibora – przechyliło szalę zwycięstwa na stronę Polan.

Po bitwie książę Mieszko oraz margrabia Hodon zostali wezwani przed oblicze cesarza do Kwedlinburga, gdzie zaniepokojony konfliktem na wschodzie pomiędzy swoimi sojusznikami, Otton I nakazał im niezwłocznie zaprzestać walk.