Królowie Rzymscy - 7 królów Rzymu. Opracowanie legendy

Dokładne ustalenie historii powstania i pierwszego okresu istnienia miasta Rzym do tej pory nastarcza historykom wiele trudności. Od czasów cesarza Warrona (I w. p.n.e.) za umowną datę założenia miasta przyjmuje się rok 753 p.n.e. Za założyciela miasta-państwa uważa się Romulusa, wywodzącego się od trojańskiego Eneasza, który wraz ze swoim bratem Remusem zostali zrodzeni przez westalkę Reę Sylwię z woli samego boga Marsa.

Tradycja rzymska dotycząca powstania miasta jest pomieszaniem legend i faktów historycznych. Przetrwała do naszych czasów w wersji pochodzącej z przełomu er, głównie w postaci dzieł łacińskich Tytusa Liwiusza i greckich Dionizjusza z Halikarnasu. Opisując wydarzenia sprzed ponad 700 lat posiłkowali się oni dziełami pierwszych historyków rzymskich, tzw. annalistów. Byli nimi np. Kato Starszy czy Kwintus Fabiusz Piktor, którzy nie mając dostępu do zaginionych dokumentów z okresu królewskiego, opierali się najczęściej na przekazie ustnym i rodzinnych kronikach rodów.

Pierwszym, na poły legendarnym królem Rzymu był Romulus - założyciel miasta, o którym mówiono, że pewnego dnia roku 715 p.n.e. został we mgle zabrany przez bogów i od tej pory jest czczony jako bóg Kwirynius.

Jego następcą został wybrany Sabińczyk Numa Pompiliusz (715-672 p.n.e.), który po zaprowadzeniu pokoju w mieście rozpoczął budowę świątyni Janusa - otwieranej później tylko na czas wojny. Przypisuje się mu również stworzenie stanu kapłańskiego, sprowadzenie westalek oraz podział tygodnia na dni pomyśle i niepomyślne (dies fasti i dies nefasti).

W latach 672-640 Rzymem władał Tullus Hostiliusz, który powrócił do ekspansywnej polityki Romulusa i m.in. podporządkował sobie Alba Longa oraz szereg innych osad. Kres jego panowaniu położyli sami bogowie zsyłając na miasto zarazę, której ofiarą padł również król.

Po śmierci Tullusa nowym władca Rzymu został wnuk Numy Pompiliusza, Ankus Marcjusz (640-616 p.n.e.), który z kolei zasłużył się miastu jako wielki budowniczy. Podczas jego panowania wybudowany został pierwszy most na Tybrze oraz port w Ostii - spotkanie miasta z morzem.
Za panowania Marcjusza do Rzymu przybył niejaki Lukumon z etruskiego miasta Tarkwinie, który przybrał imię Tarkwiniusza. Właśnie on został następca zmarłego króla jako Tarkwiniusz Stary (616-578 p.n.e.). Głównymi zasługami jego panowania były: rozpoczęcie budowy wielkiego cyrku (Circus Maximus) oraz kanału drenażowego nazwanego później Cloaca Maxima, dzięki któremu możliwe stało się osuszenie okolicznych bagien, na których zbudowane zostało następnie Forum Romanum.

Następcą Tarkwiniusza Starego został Serwiusz Tuliusz (578-534 p.n.e.), który kojarzony jest głównie jako budowniczy tzw. murów serwiańskich okalających miasto oraz pomysłodawca reformy wojskowej, która podzieliła społeczeństwo na pięć klas majątkowych na nowo organizując armię rzymską, podzieloną od tej pory na centurie.

Panowanie Serwiusza zostało brutalnie przerwane przez zamach stanu zorganizowany przez jego zięcia, Tarkwiniusza Pysznego (534-509 p.n.e.). Okazał się on być surowym i bezwzględnym władcą, którego ostatecznie wypędzono z miasta w roku 509 p.n.e. kończąc tym samym okres rządów królewskich w Rzymie a rozpoczynając erę republikańską.

Rzym z okresu królestwa nosił wyraźne znamiona ustroju rodowego. Według tradycji Rzymianie byli podzieleni na 300 rodów (gentes), które tworzyły 30 kurii a kurie łączyły się w 3 tribus. Ród rzymski miał cechy patriarchalne, tzn. decydującą rolę w rodzinie (familia) odgrywał jej ojciec, posiadający władzę niemal absolutną. Przedstawiciele możnych rodów tworzyli radę (senatus), decydującą o najważniejszych sprawach w państwie. Obok senatu funkcjonował jeszcze wybierany przez kurie król (rex), który jednak nie posiadał zbyt rozległych kompetencji poza przywództwem nad armią w czasie wojny oraz byciem najwyższym sędzią i kapłanem. Na przestrzeni lat rozwinął się w Rzymie system tzw. klienteli, czyli proceder oddawania się pomniejszych możnych pod opiekę tych bogatszych i potężniejszych w zamian za poparcie i służbę wojskową. Społeczeństwo Rzymu okresu wczesnego składało się zasadniczo z dwóch grup: patrycjuszy (dawna organizacja rodowa, służąca w wojsku jako equites, czyli konnica) oraz plebejuszy (ludzie wolni, posiadający ziemię, rzemieślnicy, handlarze, stanowiący trzon piechoty w armii).