Charles de Gaulle jako premier Francji - opracowanie

3. czerwca 1944 r. działający na rzecz niepodległości Francuski Komitet Wyzwolenia Narodowego w Algierze został przemianowany na Tymczasowy Rząd Republiki Francuskiej. Pierwszym premierem – wyzwolonej wkrótce w wyniku alianckiej operacji „Overlord” – Francji został generał Charles de Gaulle. Do opuszczonego przez Niemców Paryża (25. sierpnia 1944 r.) wkraczał on jako przedstawiciel jedynych i niezależnych od państw sojuszniczych władz francuskim, co przyczyniło się do wielkiego entuzjazmu w społeczeństwie, które masowo poparło swojego przywódcę.

We wrześniu 1944 r. Tymczasowy Rząd przeniósł się z Algieru do Francji, do którego w kwietniu 1945 r. po wyborach samorządowych dokooptowano przedstawicieli krajowych ugrupowań politycznych. Niespodziewany sukces odniosły wówczas stronnictwa komunistyczne, które jednak decyzją premiera otrzymały zdecydowanie mniej mandatów, niż powinny otrzymać w wyniku głosowania. Wielki sukcesem odradzającego się państwa francuskiego było uznanie jego władz przez mocarstwa alianckie w październiku 1944 r.

Pod koniec roku de Gaulle udał się w podróż dyplomatyczną do Moskwy, gdzie spotkał się ze Stalinem. Rozbieżności w niektórych kwestiach pomiędzy oboma przywódcami (m.in. kwestia polskiego komunistycznego rządu w Lublinie) nie przeszkodziła w zawarciu w dniu 10. grudnia 1944 r. porozumienia sojuszniczego pomiędzy Paryżem i Moskwą – dokument ten przywracał Francji przedwojenną mocarstwowa pozycję w Europie. Jednak pomimo tego przedstawiciel francuski nie został zaproszony na obrady konferencji w Jałcie oraz Poczdamie w 1945 r., co de Gaulle uznał za osobistą zniewagę.

W polityce zagranicznej premier był zawziętym przeciwnikiem nadmiernego zbliżenia Francji ze Stanami Zjednoczonymi – zresztą nigdy nie miał dobrych relacji z prezydentami USA, Rooseveltem oraz Trumanem. Sceptycznie odnosił się również do planów utworzenia międzynarodowej tworu, który ostatecznie przyjął nazwę Organizacji Narodów Zjednoczonych, ponieważ nie dostrzegał sensu w jej powołaniu i funkcjonowaniu (faktycznie nie chciał się angażować w obrady, w których Francja nie miałaby decydującego głosu).

W październiku 1945 r. de Gaulle zarządził przeprowadzenie referendum, w którym Francuzi opowiedzieli się za powołaniem do życia Zgromadzenia Konstytucyjnego. 13. listopada 1945 r. konstytuanta mianowała go pierwszym w powojennej historii premierem IV Republiki Francuskiej – trzy dni później powstał nowy gabinet, w którym znaleźli się również zwalczani wszelkimi siłami przez premiera komuniści z Francuskiej Partii Komunistycznej. Jednak wrodzona niechęć de Gaulle’a do rządów partyjnych oraz obawy, że mógłby nie podołać trudnemu zadaniu odtworzenia przedwojennego porządku w kraju, skłoniły go do złożenia dymisji z funkcji premiera w dniu 20. stycznia 1946 r.