Jan Paweł II - biografia, życiorys

Karol Wojtyła przyszedł na świat 18 maja 1920 r. w Wadowicach. Był drugim synem Karola Wojtyły (porucznika Cesarskiej i Królewskiej Armii oraz Wojska Polskiego) i Emilii z Kaczorowskich. Bardzo ciekawa jest sprawa imienia przyszłego papieża. Otóż miało zostać ono nadane nie ze względu na ojca, ale dla upamiętnienia ostatniego cesarza Austrii – Karola I  Habsburga.

Rodzina Wojtyłów żyła skromnie. Utrzymywał ją ojciec, który pełnił funkcję urzędnika w Powiatowej Komendzie Uzupełnień. Matka zajmowała się dorywczo krawiectwem. Na utrzymaniu, oprócz Karola, mieli jeszcze jego brata – Edmunda. W 1914 r. urodziła się im jeszcze córeczka – Olga – jednak zmarła w tym samym roku. Ich młodszy syn już od początku uważany był za dziecko zdolne i szczególnie utalentowane. Pasjonował się sportem, głównie piłką nożną i narciarstwem. Wiele czasu poświęcał także na wycieczki krajoznawcze, w których zazwyczaj towarzyszył mu ojciec.

Kiedy Karol Wojtyła miał 9 lat, zmarła jego matka. Z kolejną śmiercią bliskiej osoby spotkał się 3 lata później. Tym razem odszedł Edmund, który był lekarzem i zaraził się szkarlatyną od jednej z pacjentek.

Od 1930 r. Karol Wojtyła rozpoczął naukę w 8-letnim Państwowym Gimnazjum Męskim im. Marcina Wadowity w Wadowicach. Wtedy też dołączył do kółka ministrantów, którego został prezesem. Podczas nauki w tej szkole rozpoczęło się jego zainteresowanie teatrem i aktorstwem – występował w wielu przedstawieniach wystawianych przez uczniów wadowickich gimnazjów. W 1938 r. otrzymał świadectwo maturalne, na którym widniała ocena celująca. Otwierało mu to drogę na większość uniwersytetów, nie musiał nawet zdawać egzaminów wstępnych. Jego wybór padł na polonistykę na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Podczas studiów przeprowadził się wraz z ojcem do Krakowa. Na uczelni uczestniczył w spotkaniach grup literackich, zaczynał tworzyć własną poezję, a poza nią obracał w kręgach młodzieży katolickiej. Właśnie na początku studiów poznał Jana Tyranowskiego – krakowskiego krawca, który prowadził koło wiedzy religijnej dla męskiej młodzieży. To właśnie w ramach tej organizacji przyszły papież po raz pierwszy przeczytał pisma św. Jana od Krzyża.

Osiemnastego lutego 1941 r. zmarł ojciec Karola Wojtyły. Pozostał on na świecie sam, zadany na własną rękę. Jego studia zostały przerwane przez wojnę, dlatego musiał podjąć się pracy fizycznej. Najpierw zatrudnił się w zakładach chemicznych Solvay, następnie w kamieniołomach na Zakrzówku, jeszcze później w oczyszczalni sody w Borku Fałęckim. W tym czasie związał się z katolicką organizacją podziemną Unia, która głosiła odbudowę niepodległego państwa polskiego opartego na zasadach katolickich nauk społecznych. Jej członkowie starali się także chronić Żydów.
Jesień 1941 r. była okresem, kiedy Karol Wojtyła ponownie zainteresował się teatrem. Wraz ze znajomymi założył Teatr Rapsodyczny (związany z Unią). Jednak bardzo szybko się z nim rozstał, gdyż wstąpił do tajnego Metropolitalnego Seminarium Duchownego w Krakowie. W tym samym czasie rozpoczął konspiracyjne studia z teologii na Uniwersytecie Jagiellońskim. Święcenia kapłańskie otrzymał 1 listopada 1946 r. Dwa tygodnie później wyjechał do Rzymu, by kontynuować naukę na Papieskim Międzynarodowym Athenaeum Angelicum (obecnie Papieski Uniwersytet Świętego Tomasza z Akwinu). W 1948 r. ukończył studia z najwyższą pochwałą. Jego rozprawa doktorska poświęcona była św. Janowi od Krzyża („Zagadnienie wiary u św. Jana od Krzyża”). Jednakże z powodu braku finansów nie mógł jej wydać, przez co nie otrzymał stopnia naukowego. Zdobył go dopiero w Polsce.

Lipiec 1948 r. był okresem początku jego pracy duszpasterskiej. Najpierw trafił do parafii w Niegowici, później do Krakowa. Wiele czasu spędzał z młodzieżą, z którą odbywał liczne wycieczki krajoznawcze. Po śmierci kardynała Sapiehy (w 1951 r.) został skierowany na urlop, by dokończyć pracę habilitacyjną. Czas ten poświęcił na pisanie esejów i artykułów w różnych periodykach (m. in. w „Znaku” i „Tygodniku Powszechnym”). Swą pracę habilitacyjną postanowił poświęcić Maxowi Schelerowi (niemieckiemu fenomenologowi), a jej tytuł brzmiał: „Ocena możliwości oparcia etyki chrześcijańskiej na założeniach systemu Maksa Schelera”. Została ona oczywiście przyjęta jednogłośnie przez Radę Wydziału Teologicznego UJ, ale Karol Wojtyła nie otrzymał habilitacji, ponieważ nie wyraziło na nią zgody Ministerstwo Oświaty. Przyszły papież powrócił więc do swoich obowiązków. Rozpoczął także wykłady, które prowadził w Krakowie i Lublinie.

Czwartego lipca 1958 r. Karol Wojtyła został biskupem tytularnym Ombrii oraz biskupem pomocniczym Krakowa. W 1962 r. stał się krajowym duszpasterzem inteligencji i środowisk twórczych. W tym czasie rozpoczął się Sobór Watykański II, w którym Wojtyła aktywnie uczestniczył. Dnia 13 stycznia 1964 r. mianowano go arcybiskupem metropolitą krakowskim. Trzy lata później – w czerwcu 1967 r. został nominowany kardynałem.

Będąc biskupem krakowskim Karol Wojtyła poświęcał wiele czasu na odwiedzanie poszczególnych parafii i spotkania z ludźmi. Rozpoczął też proces beatyfikacyjny siostry Faustyny Kowalskiej. Bardzo lubił spędzać czas w górach – szczególnie w ukochanych przez niego Tatrach. Sporo czasu poświęcił także działalności naukowej i literackiej. Oprócz tego, że wykładał na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, wydawał także książki. Pod pseudonimem Andrzej Jawień opublikował dramaty „Pod sklepem jubilera”, „Promieniowanie ojcostwa” oraz różne poematy. W 1976 r. został zaproszony do Watykanu przez ówczesnego papieża – Pawła VI, by głosić tam rekolekcje wielkopostne.

W 1978 r. po śmierci Jana Pawła I zostały zwołane dwa konklawe. Ostatecznie papieżem wybrano Karola Wojtyłę, co ogłoszono 16 października o godzinie 16:16. Był to nie tylko pierwszy Polak na tym stanowisku, ale także pierwszy od 455 lat biskup Rzymu niebędący Włochem. Sam fakt wyboru papieża pochodzącego z kraju socjalistycznego miał bardzo wielki wpływ na rozwój wydarzeń w ówczesnej Europie Wschodniej.

Trzy lata później, dnia 13 maja, podczas audiencji generalnej na placu św. Pawła, Jan Paweł II został postrzelony przez tureckiego zamachowca – Mehmeta Ali Agcę. Kule raniły go w brzuch i rękę, jednak dzięki sprawnej akcji ratunkowej i szybko przeprowadzonej operacji, Karol Wojtyła przeżył. Chociaż całe jego późniejsze życie było naznaczone tym wydarzeniem (cierpiał na różne dolegliwości fizyczne będące skutkiem postrzału), papież prędko wybaczył swojemu niedoszłemu zabójcy.

Jan Paweł II zmarł 2 kwietnia 2005 r. o godzinie 21:37. Był to 9666 (26 i pół roku) dzień jego pontyfikatu. Pontyfikatu szczególnego, podczas którego wielki nacisk został położony na porozumienie między ludźmi. Karol Wojtyła odbywał liczne podróże (104, w tym 8 do Polski), podczas których wiele czasu poświęcał wiernym (szczególnie młodzieży). To on poświęcił wiele czasu na budowę jedności między katolicyzmem a innymi wyznaniami. Porozumienie religii (ekumenizm) było dla niego bardzo ważną sprawą, czemu dał dowód prowadząc rozmowy z różnymi przywódcami religijnymi. Podczas jego pontyfikatu na katolicyzm nawróciło się ok. 300 milionów osób. To on beatyfikował i kanonizował więcej osób niż jakikolwiek poprzedni papież. Nie do przecenienia jest także jego wkład w obalenie w Polsce komunizmu.