Darowizna Pepina dla papieża Stefana III - Konflikt Pepina Krótkiego z Longobardami i Konstantynem V

Cesarstwo Bizantyńskie w czasach swojej świetności w wiekach poprzedzających okres frankijski obejmowało niemal cały basem Morza Śródziemnego i sięgało od Syrii na wschodzie aż po Cieśninę Gibraltarską na zachodzie. W skład olbrzymiego Imperium wschodnich cesarzy (od podojów Belizariusza w I połowie VI w.) wchodził także Półwysep Apeniński, a istotny jest fakt, iż do połowy VIII wieku sytuacja prawna tych ziem nie była do końca jasna. Teoretycznie podlegały one administracyjnie Bizancjum i kościołowi prawosławnemu, ale formalnie władzę na nich sprawował papież katolicki rezydujący w Rzymie. Dodatkowo aspiracje papiestwa sięgały znacznie dalej i odnosiły się one do odzyskanie pełnej kontroli nad światem chrześcijaństwa.

W ciągle zyskującym na znaczeniu państwie frankijskim papieże z czasem zaczęli się dopatrywać swoich naturalnych protektorów i sojuszników w wierze; wobec wzrostu zagrożenia ze strony plemion longobardzkich na północy oraz nieustannych sporów z Konstantynopolem. Oficjalna prośba o udzielenie militarnej pomocy z 753 roku, wystosowana przez papieża Stefana III do niekoronowanego władcy Franków Pepina Krótkiego, zaowocowała zbrojną interwencją tego drugiego w Italii oraz pokonaniem longobardzkiego...