Wojna rosyjsko-turecka i kongres berliński - opracowanie

U źródeł wojny rosyjsko-tureckiej, rozgrywającej się w latach 1877-1878, leżały wydarzenia na Bałkanach, tj. antytureckie powstanie w Hercegowinie oraz Bośni, w roku 1876 rozszerzone na Bułgarię. W tym samym roku zaczęły się problemy wewnątrz państwa tureckiego (zamordowanie sułtana i przewrót pałacowy). Powstanie bałkańskie krwawo stłumiono, co dało Rosji dogodny pretekst do wypowiedzenia Turcji wojny pod hasłem obrony Słowian. Przed przystąpieniem do wojny Rosja zapewniła sobie neutralność Austro-Węgier, co kosztowało Aleksandra II zgodę na dokonanie przez Austro-Węgry aneksji Bośni i Hercegowiny. Wraz z końcem kwietnia 1877 roku rozpoczęły się działania wojenne.

Rosji szło na tyle dobrze, że sukcesy wywołały szybko reakcję zarówno Austro-Węgier, jak i Anglii. Wymuszono na Rosji zawarcie pokoju z Turcją, który podpisano w San Stefano 3 marca 1878 roku. Turcja musiała uznać niepodległość zarówno Czarnogóry, jak i Rumunii oraz zaakceptować powstanie Księstwa Bułgarskiego. Rosji przypadła południowa Besarabia, Kars, Batum oraz Ardahan i Bajazet. Traktat z San Stefano obowiązywał jedynie na papierze, bowiem mocarstwa zażądały jego rewizji, na co Rosja musiała przystać. Między 13 czerwca a 13 lipca 1878 roku miał miejsce kongres berliński, zwołany z inicjatywy Bismarcka. Siłą jego postanowień Rosja oddawała Turcji Bajazet. Uznano niepodległość Czarnogóry oraz Serbii - jednocześnie redukując ich terytorium - jak również Rumunii. Austro-Węgry zrealizowały swe ambicje, bo chociaż Bośnia i Hercegowina pozostała częścią Turcji, to Autro-Węgry otrzymały możliwość ustanowienia na tych terenach własnej administracji oraz prawo do stacjonowania na nich wojska. Cypr i znaczne wpływy w Egipcie przypadły Anglii, a Francja otrzymała strefę wpływów w Tunisie.

W konferencji wzięła udział Rosja, Turcja, Austro-Węgry, Niemcy, Anglia, Francja oraz Włochy. Był to zatem kolejny w XIX wieku wielki zjazd mocarstw. Akt końcowy podpisano 13 czerwca.