Bitwa pod Płowcami w roku 1331

Wczesną jesienią roku 1331 wojska krzyżackie pustoszące od jakiegoś czasu tereny Królestwa Polskiego oczekiwały pod Kaliszem na połączenie z posiłkami wysłanymi przez czeskiego króla, Jana Luksemburskiego. Te jednak nie dotarły na miejsce na czas i około siedmiotysięczny kontyngent rycerzy zakonnych zmuszony został do powrotu w okolice pogranicznego Torunia. W celu usprawnienia marszu armia krzyżacka została podzielona na trzy mniejsze oddziały. Główne siły prowadzone przez komtura krajowego chełmińskiego Otto von Lutterberga wcześniej osiągnęły Brześć Kujawski, natomiast straż tylna dowodzona przez wielkiego marszałka Dietricha von Altenburga (około 2 tys. żołnierzy) została w dniu 27 września roku 1331 niespodziewanie zaatakowana w okolicach wsi Płowce przez ponad dwukrotnie liczniejsze wojsko polskie króla Władysława Łokietka.

W momencie nawiązania bezpośredniego kontaktu z przeciwnikiem przez oddziały starosty wielkopolskiego Wincentego z Szamotuł, pole bitwy spowijała gęsta mgła, widoczność była do tego stopnia ograniczona, że jeden z niemieckich kronikarzy stwierdził, iż: „Rycerze słyszeli się, ale nie mogli się zobaczyć.” Przewaga liczebna wojsk polskich wymusiła na Krzyżakach przyjecie taktyki defensywnej i skupienie się na...