III międzynarodówka komunistyczna - organizacja, cele

Rewolucja komunistyczna w Rosji doprowadziła do przejęcia władzy przez bolszewików, a w rezultacie do utworzenia pierwszego w historii państwa komunistycznego. Najważniejszym jednak zadaniem rewolucji proletariackiej było rozprzestrzenienie jej na resztę kontynentu europejskiego i na cały świat. Aby tego dokonać należało powołać międzynarodową organizację, która pokierowałaby oraz czuwała nad realizacją tego przedsięwzięcia. W tym celu właśnie powołano III Międzynarodówkę, która w nazwie odwoływała się do wcześniejszych, częściowo podobnych organizacji. Drugą nazwą, która zaczęła funkcjonować był Komintern.

III Międzynarodówka została założona w dniach od 2 do 6 marca 1919 roku w Moskwie. Kongres zebrał przedstawicieli z 30 różnych państw. Ustalono cele oraz działanie organizacji, program, jakim powinna się ona kierować. Wyrażono też poparcie dla nowo powstałego państwa socjalistycznego, jakim była Rosja bolszewicka. Nawoływano do wspólnej walki oraz łączenia się wszystkich proletariuszy. Jednym z najważniejszych twórców Kominternu był Włodzimierz Lenin, który w rok później, podczas II Kongresu w 1920, wygłosił tzw. „21 warunków”, które określały zasady przyłączenia do III Międzynarodówki. Najważniejszym zadaniem organizacji miało być tworzenie nowych ognisk komunizmu na całym świecie. Każde państwo powinno powołać swoją partię komunistyczną, której zadaniem będzie tworzenie bazy rewolucyjnej w danym kraju. W tym celu należało prowadzić szeroką akcję propagandową wśród społeczeństwa. Zwracano szczególną uwagę na wszelkiej maści organizacje młodzieżowe, związki zawodowe, zgrupowania mające charakter masowy. Komintern zwracał uwagę na organizowanie strajków oraz wieców w poszczególnych krajach.

III Międzynarodówka ustaliła także swojego prezesa, którym został Grigorij Zinowiew, pełniący ową funkcję od roku 1919 do 1926. Koniec jego prezesury przypada na rok, w którym Stalin ostatecznie przejmuje władze w partii po śmierci Lenina w 1924 roku. Od tej pory cały Komintern zostaje podporządkowany polityce Stalina, który wykorzystuje organizację do realizacji własnych celów. Na miejsce Zinowiewa zostaje powołany Nikołaj Bucharin, jednak już w trzy lata później, bo w roku 1929 popada on w niełaskę i traci swój urząd. Dopiero w 1934 stanowisko dostało się w ręce Georgi Dymitrowa, oczywiście za zgodą Józefa Stalina. Nowy prezes przewodzi III Międzynarodówce do 15 maja 1946 roku, czyli do ostatecznego rozwiązania Kominformu. Wiązało się to ze zmianą polityki prowadzonej przez Stalina. Wiedział on, że nie jest możliwym wprowadzenie komunizmu w innych krajach poprzez ogólnoświatową rewolucję. Dlatego też istnienie III Międzynarodówki straciło swój pierwotny sens.

Kominform został rozwiązany, ale częściowo zrealizował swe wcześniejsze cele, które ustalono podczas pierwszego Kongresu. Doprowadził do rozwoju licznych partii komunistycznych na zachodzie Europy i podporządkował je działaniu jednej organizacji. Pozwoliło to w późniejszym czasie Stalinowi na łatwiejsze zaprowadzenie rządów komunistycznych w krajach Europy Środkowej oraz Wschodniej.