Wydawnictwa podziemne na przełomie 70. lat i 80.

Wydawnictwa podziemne, czyli wydawnictwa wydawane w krajach, w których obowiazywała cenzura. Mowa tutaj np. o PRL i ZSRR. Publikacje te określane były mianem – bezdebitowych, co oznaczało zakaz dopuszczenia do rozpowszechniania przez stosowny urząd, ignorujące dodatkowo prawa autorskie. W Polsce właściwym urzędem do 1989 r. był Główny Urząd Kontroli Publikacji i Widowisk.

Publikacje podziemne wydawane były przez wydawnictwa lub też osoby prywatne w ilości kilkunastu do kilkudziesięciu tysięcy egzemplarzy. Niektóre spośród tych nielegalnych wydawnictw przekształciły się w oficjalne instytucje wydawnicze jak np. „NOWA”.

Tajne publikacje w ZSRR nosiły nazwę „samizdat”, co oznacza „sam wydał”. Podziemnymi wydawnictwami w Polsce w latach 80-tych nazywany jest także funkcjonujący wówczas trzeci obieg.

Wydawnictwa podziemne tworzone były najczęściej spontanicznie przez prywatne osoby lub małe grupy osób. Druki tworzone były przy użyciu prymitywnych technik np. maszyn do pisania bądź też przepisywane były one ręcznie. Teksty tworzono samorzutnie  lub też przedrukowywano je z wydawnictw emigracyjnych. Przykładem takich przedsięwzięć było np. czasopismo „Biulety”,...