Władysław Broniewski „Ballady i romanse” - interpretacja i analiza wiersza

Twórczość Władysława Broniewskiego przechodziła liczne przeobrażenia – wiąże się to z faktem, iż światopogląd Broniewskiego ewoluował i zmieniał się w zależności od nastrojów politycznych i społecznych.

Wiersz „Ballady i romanse” pochodzi z tomiku wydanego w 1945 roku. Jest on aluzją literacką do utworu Mickiewicza pt. „Romantyczność”. Broniewski, zainspirowany przerażającym obrazem działań wojennych, pisze własną wersję ballady. Podobieństwa obu utworów są następujące: „Ballady i romanse” i „Romantyczność” należą do tego samego gatunku literackiego – mianowicie są balladami. Autorzy opisują losy młodych dziewczyn, które są opuszczone, osamotnione i nierozumiane przez społeczeństwo. Przeciwstawiają zło całego świata losom dziewczyn, które pochodzą z prostego ludu – przez to stają się niemalże symbolami.

Już pierwszy wers: „Słuchaj dzieweczko! Ona nie słucha…” nawiązuje do romantycznego utworu. Bohaterem lirycznym wiersza jest mała, osierocona dziewczynka Ryfka. Jej mama zginęła podczas wojny, a ojciec przebywa w obozie koncentracyjnym. Jednak wydaje się, że dziewczynka nie zauważyła ich nieobecności – podarowane przez dobrych ludzi jedzenie...