Adam Mickiewicz „Pana Tadeusz” - kim był Napoleon Bonaparte dla Polaków? Odpowiedz na podstawie wybranych fragmentów

Akcja „Pana Tadeusza” Adama Mickiewicza toczy się w latach 1811-1812. Polska była wtedy krajem podzielonym między trzech zaborców, a na mapie widniało tylko zależne od Francji Księstwo Warszawskie, rządzone przez Fryderyka Augusta III. Ale wszystko miało się odmienić wraz z przybyciem człowieka, który stał się legendą już za życia – Napoleona Bonaparte.

Każde wielkie wydarzenie potrzebuje swego zwiastuna. Kimś takim jest ks. Robak. Przybywa on na Litwę, by agitować ludzi do walki po stornie Napoleona. Roztacza wspaniałe wizje jego niesamowitej potęgi, mogącej rozprawić się z Rosją i przywrócić Polsce całkowitą niepodległość. Symbolicznym przedmiotem przywiezionym przez ks. Robaka jest tabakiera ozdobiona wizerunkiem Tadeusza Kościuszki. Rozmowa w karczmie zawiązuje się wokół tabaki. Podobno ilekroć Napoleon ją zażywał, to wygrywał bitwy. Z pudełeczka przywiezionego na Litwę miał korzystać sam generał Dąbrowski – symbol walki o niepodległość. On także obiecał pojawić się tam wraz z Napoleonem. A sama używka? Ona pochodziła z Jasnej Góry, czyli najważniejszego miejsca kultu. Przemowa ks. Robaka wywołała u słuchaczy wielki entuzjazm i obudziła nadzieję na niepodległość.

Napoleon został przedstawiony jako wielki wódz. Jego postać otoczona jest boską aurą. „Takie były zabawy, spory w one lata/ śród cichej wsi litewskiej, kiedy reszta świata/ We łzach i krwi tonęła, gdy ów mąż, bóg wojny,/ Otoczon chmurą pułków, tysiącem dział zbrojny,/ Wprzągłszy w swój rydwan orły złote obok srebrnych,/ Od puszcz Libijskich latał do Alpów podniebnych,/ Ciskając grom po gromie, w Piramidy, w Tabor…”. Wizja ta pełna jest hiperbolizacji, mających za zadanie wskazać na ponadludzką potęgę tej postaci. Ktoś taki nie może nie sprostać wschodniemu mocarstwu, które niewoli Polskę. Dlatego ludzie tak cierpliwie na niego czekają, czego przykładem może być Sędzia.

Postać Napoleona w „Panu Tadeuszu” jest przedstawiona w sposób mocno wyidealizowany. Rok 1812 to czas, kiedy wszystko żyje nadzieją. Ziemia wydaje wspaniałe plony, a w ludzkich sercach płonie wielka wiara w armię francuskiego cesarza i jego dowódczy geniusz. Ks. Robak stara się przekonać mieszkańców Litwy, by byli gotowi do działania. Czyni to przez świetną mowę, w której łączy Napoleona z symbolami państwa polskiego. Uzmysławia ludziom, że gdziekolwiek pojawi się jego armia, tam jej przeciwnicy ponoszą klęskę. Francuski wódz był więc największą nadzieją Polaków na odzyskanie niepodległości, symbolem nadchodzącego zwycięstwa, postacią potrafiącą rozpalić ludzkie serca.