Cyprian Kamil Norwid - biografia, życiorys

Przychodzi na świat we wsi Laskowo - Głuchy jako czwarte dziecko Jana i Ludwiki Norwidów. Rodzina przyszłego poety oraz malarza posiada korzenie szlacheckie i pieczętuje się herbem Topór. Już po kilku latach Cyprian zostaje osierocony przez matkę, która umiera w 1825 r. Kolejne 9 lat chłopiec wraz z rodzeństwem spędzi u swojej prababki. W 1830 r. ma miejsce powiązana z rozpoczęciem nauki w gimnazjum przeprowadzka do Warszawy. Norwid kilkukrotnie będzie zmieniał szkołę, by ostatecznie nauki nigdy nie ukończyć. Fakt ten związany jest ze śmiercią ojca w 1835 r. oraz brakiem jakiegokolwiek majątku, jaki byłby wsparciem dla wciąż jeszcze niesamodzielnych potomków. Tym razem rodzeństwo trafia pod opiekę ojczyma zmarłej matki.

W 1837 r. Cyprian rozpoczyna, kontynuowane potem także za granicą m. in. we Florencji, Niemczech oraz Belgii, studia malarskie. W 1842 młody Norwid wyrusza w modną wówczas, edukacyjną podróż po Europie, z której nigdy już nie powróci. Podczas pobytu we Włoszech zostaje zauroczony osobą Marii Kalergis i nie licząc się ze skromnymi możliwościami finansowymi, przez jakiś czas usiłuje podążać, wraz z liczną grupą amatorów wdzięków słynnej Marii, za „podróżującą po Europie” muzą.

Ze względu na odmienne od starszego pokolenia romantyków poglądy na temat m.in. roli walki w imię odzyskania wolności ojczyzny Norwid musiał pogodzić się z pewnego rodzaju wykluczeniem z ówczesnego życia kulturalnego. Nosił miano „poety przeklętego”. Za życia jego twórczość nigdy nie została doceniona, stąd poeta wiecznie borykał się z problemami finansowymi. Niepowodzeniem zakończył się druk w 1851 r. utworów Norwida w „Gońcu Polskim” (bardzo złe recenzje). Podobnie brak kwalifikacji prac artysty do organizowanej w Paryżu wystawy oraz odmowa zadeklarowanej gotowości wstąpienia do zakonu Zmartwychwstańców dodatkowo negatywnie wpływają na jego kondycję. Norwid podejmuje zatem decyzję o wyjeździe do USA. Przebywa tam w okresie od 1852 do 1854 r. i mimo stabilnego zajęcia w pracowni graficznej, decyduje się na powrót na Stary Kontynent.

Uczestniczy w pogrzebie Adama Mickiewicza w 1855, którego mimo dzielących ich poglądów szanował. W 1860 r. sukcesem okazuje się być cykl odczytów poświęconych osobie Juliusza Słowackiego wygłoszonych przez Norwida w czasie tzw. publicznych wykładów. Wreszcie, w 1868 r. paryska prasa wypowiada się przychylnie na temat grafik artysty. Prócz chwilowego uznania nie otrzymuje jednak nic więcej. Po utracie niewielkiej renty wypłacanej przez kuzyna, Norwid popada w coraz większą biedę. Również postępująca głuchota, jakiej nabawił się podczas pobytu w więzieniu w 1825 r. (oskarżony o kontakty z polskimi emisariuszami) staje się coraz bardziej dotkliwsza. Schorowany i osamotniony spędza ostatnie chwile swojego życia w Domu św. Kazimierza w Ivry. Umiera 23 maja 1983 r.

Bogata spuścizna literacka Norwida została odkryta i podniesiona do właściwej jej rangi przez epokę Młodej Polski. Począwszy od Zenona Przesmyckiego - Miriama zaczyna szerzyć się kult tego wybitnego artysty połączony z publikacją zachowanych dzieł oraz próbami ich interpretacji.

Spod pióra artysty wyszły: traktaty poetyckie (np. „Wigilia” z 1848), poematy („Quidam” 1856- 59, „Promethidion” z 1851, ) opowiadania („Ad leones!” z 1883, Stygmat z 1883 i in.), utwory dramatyczne („Wanda” , „Krakus, książę nieznany” - oba z 1851, „Pierścień Wielkiej Damy” z 1972, „Aktor” z 1862, „Hrabina Palmyra” z 1862 i in.), wiersze ( np. cykl „Vade - mecum”, „Bema pamięci żałobny rapsod” z1851) , cykl utworów poświęconych pamięci wielkim ówczesnego świata kultury i będących zapiskiem ostatnich spotkań z nimi pt.: „Czarne kwiaty” (1856), listy.