Legenda o złotej kaczce - charakterystyka bohaterów

„Legenda o złotej kaczce” należy do cyklu Legend warszawskich Artura Franciszka Michała Oppmana. Opowiada ona o pragnieniu dostatniego życia, jakie żywi chyba każdy człowiek. W pragnieniu tym nie ma nic złego, złe mogą być tylko sposoby prowadzące do jego zaspokojenia.
Głównym bohaterem legendy jest szewczyk warszawki o imieniu Lutek. Pracuje on u pewnego majstra, ale za swoją pracę nie dostaje odpowiedniego wynagrodzenia. Często bywa głodny, często też marznie, gdyż nie stać go na odpowiednie ubranie.

Majster to człowiek skąpy i nieuczciwy. Wszystko, co robi, podporządkowane jest gromadzeniu majątku. Nie dba o swojego pracownika, ubóstwo Lutka nie wzbudza w nim litości. Lutek jest dobrym człowiekiem, jednak bieda  strasznie mu doskwiera. Ludzie mówią mu, żeby był cierpliwy, że bieda na pewno minie, a jego los się odmieni. On jednak, jak każdy młody człowiek jest, jak mówi przysłowie „ w gorącej wodzie kąpany”, i chciałby, żeby żyło mu się lepiej od razu. Lutek jest odważnym chłopcem, myśli nawet, żeby zaciągnąć się do wojska i w ten sposób odmienić swoje życie.

Pewnego razu usłyszał historię o księżniczce zaklętej w złotą kaczkę. Podobno, ten kto ją odnajdzie, będzie bogaty do końca życia. Lutek był już bardzo zmęczony biedą i głodem, postanowił więc sprawdzić, czy złota kaczka rzeczywiście istnieje. Odnalazł miejsce, gdzie według opowieści miała się ta tajemnicza kaczka znajdować. Rzeczywiście było tam jeziorko, a po nim pływała złota kaczka. Nagle ptak zmienił się w przepiękną królewnę. Miała ona włosy długie do ziemi, oczy piękne i lśniące jak gwiazdy oraz usta w kolorze malin. Była zjawiskowo piękna. Jednak to, co nakazała szewczykowi wcale nie było piękne. Okazało się, że uroda księżniczki była powierzchowna i skrywała złą duszę. Zjawa dała szewczykowi sto dukatów i nakazała, by wydał je tylko na własne potrzeby i przyjemności. Surowo zakazała dawać pieniądze innym ludziom. To było warunkiem osiągnięcia bajecznych bogactw. Egoistyczną i podłą istotą okazała się królewna.
Szewczyk myślał, że łatwo będzie mu wydać te pieniądze. Rzeczywiście kupił sobie wszystko czego potrzebował, najadł się do syta, był nawet w teatrze. Szybko jednak odkrył, że ma znacznie więcej pieniędzy niż potrzebuje. Jego dobre, litościwe serce sprawiło, że złamał zakaz księżniczki. Gdy zobaczył głodnego, obdartego starca, obdarował go złotem, które mu jeszcze zostało. Mimo że następnego ranka obudził się bez grosza, nie czuł się już tak nieszczęśliwy. Wydarzenie to nauczyło go, że prawdziwą wartość mają pieniądze, które zdobywa się uczciwą pracą. Wkrótce jego los się odmienił, ale stało się tak dzięki pracowitości, uczciwości i wytrwałości chłopca. Nie potrzebował już czarów, aby dobrze i dostatnio żyć.

„Legenda o złotej kaczce” ukazuje trzy postawy wobec życia – skąpstwo i obojętność majstra, okrutny i wyrachowany egoizm królewny oraz altruizm szewczyka. Legenda nie pozostawia wątpliwości, która z postaw jest godna naśladowania.