Na stronie używamy cookies. Korzystanie z witryny oznacza zgodę na ich wykorzystywanie. Szczegóły znajdziesz w Polityce Prywatności.
unikalne i sprawdzone wypracowania

Adam Mickiewicz „Oda do młodości” jako manifest pokolenia romantyków. Opracowanie

„Oda do Młodości” Adama Mickiewicza powstała w 1820 r., długo jednak nie była znana szerszej publiczności ze względu na carską cenzurę, która uznała ją za utwór nawołujący do rebelii i zakazała jej rozpowszechniania. Współcześni wieszczowi odbiorcy za manifest swojego pokolenia uznawali więc bardziej tom „Ballad i romansów”. Z dzisiejszej perspektywy trudno jednak odmówić „Odzie” roli zwiastuna nowej epoki, która w dziejach polskiej literatury zaowocowała największymi dziełami i najbardziej śmiałymi ideami.

W romantyczną estetykę wprowadza już sam tytuł utworu: łączy on bowiem dwa pozornie przeciwstawne światy – literatury klasycznej (z jaką kojarzony był gatunek ody) oraz młodości, która tu po raz pierwszy urosła do rangi wartości godnej opiewania w poezji o podniosłym stylu. Już w tytule wyraził się więc duch pokolenia romantyków, którzy obficie czerpali z osiągnięć śródziemnomorskiego kręgu kultury z jego mistyką, fantastycznością i heroicznością, głosząc jednocześnie kult młodości w jej nowym rozumieniu. Stała ona w opozycji do starości postrzeganej niemal całkowicie negatywnie jako źródło stagnacji i hamulec dla rewolucyjnych idei, które miały zmieniać świat.

W „Odzie do Młodości” podmiot liryczny wyraża ów romantyczny kult witalności, twórczej energii i buńczucznej wiary we własne siły, kontrastowo zestawiając cechy przypisywane przedstawicielom dwóch pokoleń: człowiek stary jest „zamroczony wiekiem”, niezdolny do dostrzeżenia życia, jakie toczy się za wąskim horyzontem pola widzenia jego strudzonych oczu; młodość jest zaś tym, co przenika świat do głębi, intuicyjnie rozumie go, a przez to potrafi wprowadzać do niego twórcze zmiany.

Podmiot liryczny „Ody” jest marzycielem spoglądającym w stronę krainy: „Kędy zapał tworzy cudy”, wyraża więc kluczowe dla pokolenia romantyków przekonanie, iż jednostka wybitna, młoda, pełna twórczego zapału, jest w stanie sięgać nawet po to, co w pragmatycznym świecie ludzi dojrzałych uważane było za nieosiągalne.

Mickiewicz wyraził również w „Odzie” bardzo bliską jego pokoleniu potrzebę poczucia przynależności do wspólnoty, która w warunkach zniewolonej ojczyzny miała znaczenie nie tylko czysto towarzyskie, ale i w pewnym sensie polityczne – duchowi przewodnicy narodu tamtych czasów nawoływali do wspólnej walki i solidarnego sprzeciwu wobec zaborcy. Stąd chwytliwe wezwanie, jakie podmiot liryczny dzieła kieruje do swoich słuchaczy: „Razem, młodzi przyjaciele!.../ W szczęściu wszystkiego są wszystkich cele;”

Młodzi członkowie romantycznego pokolenia mieli także jednoczyć się na froncie światopoglądowej batalii ze zgorzkniałymi mędrcami i ich wiarą w moc logicznego, pragmatycznego rozumu, jakiemu przeciwstawiali intuicyjny odbiór świata i psychologiczną niezależność jednostki. Adresaci „Ody” mieli więc być: „Jednością silni, rozumni szałem” i takim właśnie okazało się pokolenie romantyków – barwnych indywidualistów jednoczących się dla wspólnej idei, którzy nie bali się własnej fantazji i marzeń postrzeganych przez chłodnych sceptyków jako szaleńcze i niemożliwe do spełnienia.

Podobne wypracowania do Adam Mickiewicz „Oda do młodości” jako manifest pokolenia romantyków. Opracowanie