Adam Mickiewicz „Oda do młodości” jako manifest pokolenia romantyków. Opracowanie
JUŻ 9902 WYPRACOWANIA W BAZIE!
- 4914 wypracowanie - Język polski
- 1594 wypracowanie - WOS
- 2021 wypracowanie - Historia
- 787 wypracowanie - Religia
- 528 wypracowanie - Język angielski
- 58 wypracowanie - Język niemiecki
„Oda do Młodości” Adama Mickiewicza powstała w 1820 r., długo jednak nie była znana szerszej publiczności ze względu na carską cenzurę, która uznała ją za utwór nawołujący do rebelii i zakazała jej rozpowszechniania. Współcześni wieszczowi odbiorcy za manifest swojego pokolenia uznawali więc bardziej tom „Ballad i romansów”. Z dzisiejszej perspektywy trudno jednak odmówić „Odzie” roli zwiastuna nowej epoki, która w dziejach polskiej literatury zaowocowała największymi dziełami i najbardziej śmiałymi ideami.
W romantyczną estetykę wprowadza już sam tytuł utworu: łączy on bowiem dwa pozornie przeciwstawne światy – literatury klasycznej (z jaką kojarzony był gatunek ody) oraz młodości, która tu po raz pierwszy urosła do rangi wartości godnej opiewania w poezji o podniosłym stylu. Już w tytule wyraził się więc duch pokolenia romantyków, którzy obficie czerpali z osiągnięć śródziemnomorskiego kręgu kultury z jego mistyką, fantastycznością i heroicznością, głosząc jednocześnie kult młodości w jej nowym rozumieniu. Stała ona w opozycji do starości postrzeganej niemal całkowicie negatywnie jako źródło stagnacji i hamulec dla rewolucyjnych idei, które miały zmieniać świat.
W „Odzie do Młodości” podmiot liryczny wyraża ów romantyczny kult witalności, twórczej energii i buńczucznej wiary we własne siły, kontrastowo zestawiając cechy przypisywane przedstawicielom dwóch pokoleń: człowiek stary jest „zamroczony wiekiem”, niezdolny do dostrzeżenia życia, jakie toczy się za wąskim horyzontem pola widzenia jego strudzonych oczu; młodość jest zaś tym, co przenika świat do głębi, intuicyjnie rozumie go, a przez to potrafi wprowadzać do niego twórcze zmiany.
Podmiot liryczny „Ody” jest marzycielem spoglądającym w stronę krainy: „Kędy zapał tworzy cudy”, wyraża więc kluczowe dla pokolenia romantyków przekonanie, iż jednostka wybitna, młoda, pełna twórczego zapału, jest w stanie sięgać nawet po to, co w pragmatycznym świecie ludzi dojrzałych uważane było za nieosiągalne.
Mickiewicz wyraził również w „Odzie” bardzo bliską jego pokoleniu potrzebę poczucia przynależności do wspólnoty, która w warunkach zniewolonej ojczyzny miała znaczenie nie tylko czysto towarzyskie, ale i w pewnym sensie polityczne – duchowi przewodnicy narodu tamtych czasów nawoływali do wspólnej walki i solidarnego sprzeciwu wobec zaborcy. Stąd chwytliwe wezwanie, jakie podmiot liryczny dzieła kieruje do swoich słuchaczy: „Razem, młodzi przyjaciele!.../ W szczęściu wszystkiego są wszystkich cele;”
Młodzi członkowie romantycznego pokolenia mieli także jednoczyć się na froncie światopoglądowej batalii ze zgorzkniałymi mędrcami i ich wiarą w moc logicznego, pragmatycznego rozumu, jakiemu przeciwstawiali intuicyjny odbiór świata i psychologiczną niezależność jednostki. Adresaci „Ody” mieli więc być: „Jednością silni, rozumni szałem” i takim właśnie okazało się pokolenie romantyków – barwnych indywidualistów jednoczących się dla wspólnej idei, którzy nie bali się własnej fantazji i marzeń postrzeganych przez chłodnych sceptyków jako szaleńcze i niemożliwe do spełnienia.
Podobne wypracowania do Adam Mickiewicz „Oda do młodości” jako manifest pokolenia romantyków. Opracowanie
- Fiodor Dostojewski „Zbrodnia i kara” - Raskolnikow i koncepcja podziału społeczeństwa
- Notatka prasowa - Rowerzyści to też ludzie?!
- Aleksander Kamiński „Kamienie na szaniec” - sprawozdanie z akcji pod Arsenałem
- Sprawozdanie z bitwy pod Grunwaldem
- Julian Tuwim „Chrystus miasta” - interpretacja wiersza. Analiza
- Józef Ratajczak „Droga za progiem” - interpretacja i analiza wiersza
- Leopold Staff „Klasyk” - interpretacja i analiza wiersza
- Charakterystyka porównawcza Kmicica i Wołodyjowskiego - Henryk Sienkiewicz „Potop”
- Kazimierz Wierzyński „Lewa kieszeń” - interpretacja i analiza wiersza
- „Potop” - obraz Polaków w „Trylogii” Henryka Sienkiewicza
- Maria Konopnicka „O krasnoludkach i sierotce Marysi” - bohaterowie. Charakterystyka
- Dzieje miłości Oleńki i Kmicica - Henryk Sienkiewicz „Potop”
- Maria Konopnicka „O krasnoludkach i sierotce Marysi”- opracowanie
- Zbigniew Herbert „Pan Cogito a perła” - interpretacja i analiza wiersza
- Zbigniew Herbert „Dedal i Ikar” - interpretacja i analiza wiersza
- Zbigniew Herbert „Do Marka Aurelego” - interpretacja i analiza wiersza
- Zbigniew Herbert „Mona Lisa” - interpretacja i analiza wiersza
- Konstanty Ildefons Gałczyński „Pieśń o fladze” - interpretacja i analiza wiersza
- Zbigniew Herbert „Pan Cogito. Powrót” - interpretacja i analiza wiersza
- Zbiegniew Herbert „Pan Cogito a pop” - interpretacja i analiza wiersza