Zbiegniew Herbert „Pan Cogito a pop” - interpretacja i analiza wiersza

Wiele mówi się o tym, że kultura popularna sięga dna. Badacze podkreślają, że dominuje w niej barwna forma, a brakuje treści i przekazu. Zapewne jest ona przeciwieństwem tej sztuki, która stara się poprawić ludzkie życie i walczyć o autentyczne wartości. Przyjrzyjmy się przemyśleniom, jakie towarzyszyły Panu Cogito podczas koncertu pop (najprawdopodobniej chodzi jednak o muzykę rockową, co może sugerować wspominany „krzyk”).

Tworzenie niewątpliwie jest aktem boskim. Dlatego właśnie podmiot liryczny mówi o byciu bogiem i przywołuje obraz Zeusa ciskającego gromy. Jednak to, co przeżywa bohater liryczny podczas koncertu, dalekie jest od prawdziwych doznań, które powinny towarzyszyć kontemplowaniu sztuki. Homer zastąpiony jest trzęsieniem ziemi, Horacy kamienną lawiną. Następnie podmiot liryczny posługuje się serią biologicznych określeń, by pokazać brutalność i nachalność krzyku. Ten, chociaż jest głośniejszy od normalnej mowy, nigdy nie będzie w stanie pełnić jej roli. Zmierza do sedna, nie bada problemu, nie podejmuje nad nim refleksji. Tylko wyraża, nic poza tym.

W utworze pojawiają się liczne nawiązania do okresu antyku. Ze sztuką tego czasu wiąże się spokojny głos (przeciwieństwo krzyku), porządek, ład, harmonia i wielkie...