„Kamienie na szaniec” Aleksandra Kamińskiego to opowieść o ludziach, którzy potrafili pięknie żyć i pięknie umierać. Rozprawka

Bohaterowie „Kamieni na szaniec” Aleksandra Kamińskiego to ludzie szczególni. Postawiona w temacie tej rozprawki teza głosi, że potrafili oni pięknie żyć i pięknie umierać. Zastanówmy się, czy sformułowanie to jest trafne.

Alek, Rudy i Zośka byli uczniami Liceum im. Stefana Batorego w Warszawie. Już podczas swojej edukacji snuli plany na przyszłość, w myśl których chcieli działać dla dobra swojej ojczyzny. W domach rodzinnych i na lekcjach odebrali oni lekcję patriotyzmu i przestrzegania najważniejszych zasad moralnych. Dowodem tego są ich czyny i dokonania podczas II wojny światowej.

Konflikt zbrojny spadł na młodych ludzi nagle. Zniweczył ich plany i przekreślił przyszłość. Jednak oni nie popadli w marazm, lecz starali się działać w obronie Polski. Piękne życie bohaterów przejawiało się na różnych płaszczyznach. Chodzi tutaj nie tylko o wielką odwagę i heroiczne czyny przez nich dokonywane, ale także w codzienność, którą uwznioślali dzięki wyznawanym wartościom moralnym. Bohaterem był Rudy, gdyż pomimo nieludzkich tortur, jakim został poddany, nie wydał swoich przyjaciół. Tak samo można określić postawę Alka ryzykującego własne życie dla obrony przyjaciela. Także Zośka był człowiekiem heroicznym – nigdy nie wahał się iść do walki, chociaż często szanse jego oddziałów były iluzoryczne. Bohaterowie wypełniali wszystkie swoje obowiązki z wielkim zaangażowaniem i poświęceniem. Nawet porażki nie były w stanie zawrócić ich z obranej drogi.

Za kolejny argument, potwierdzający słuszność postawionej na początku tezy, można uznać fakt, iż przedstawione postaci bardzo mocno przestrzegały tradycyjnych zasad moralnych. Przyjaźń trójki głównych bohaterów opierała się na wielkiej lojalności i wierności. Każdy z nich był w stanie poświęcić własne życie, byle tylko uratować najbliższego człowieka. Świadectwem tego może być heroiczna akcja pod Arsenałem, podczas której Alek i Zośka chcieli oswobodzić Rudego z rąk okupanta.

Piękna śmierć w czasach wojny w pewnym sensie była błogosławieństwem. Można było zginąć w czasie bombardowania, egzekucji, ale istniała również możliwość pożegnania się z życiem w sposób naprawdę bohaterski. Tak właśnie zakończyły się losy trójki głównych bohaterów powieści Aleksandra Kamińskiego. Alek i Zośka zginęli w czasie starć zbrojnych. Pierwszy podczas akcji pod Arsenałem, drugi w trakcie likwidowania posterunków niemieckiej żandarmerii w Sieczychach. Szczególnie piękna była śmierć Rudego, który został pojmany przez Niemców. Pomimo okrutnych tortur zachował on sekrety swoich przyjaciół. Gdy już odbito go z rąk okupanta, konał, trzymając za rękę Zośkę i recytując wiersz Słowackiego: „Testament mój”.

Widzimy więc, że stwierdzenie to oddaje prawdę o życiu bohaterów „Kamieni na szaniec”. Nie tylko aktywnie stawiali oni opór najeźdźcy i walczyli dla obrony ojczyzny, ale także, pomimo trudnych realiów, nie wyzbyli się fundamentalnych zasad moralnych. Chociaż wszyscy zginęli w czasie wojny, to pamięć o nich przetrwała do dzisiaj i żyć będzie jeszcze przez długi czas. Piękna śmierć w obronie Polski nie może przecież zostać zapomniana.