Polityka zatrudnienia - definicja, opracowanie

W ramach szeroko pojętej polityki zatrudnienia państwo stara się w taki sposób oddziaływać na wewnętrzny rynek pracy, aby osiągnąć dzięki temu określone korzyści gospodarcze i ekonomiczne. Poprzez odpowiednią do aktualnych potrzeb politykę zatrudnienia władze państwowe są wstanie w niewielkim stopniu wpływać na rynek pracy oraz dążyć do pogodzenia często nie do końca zbieżnych interesów pracodawców oraz pracowników. 

Nadrzędnym celem polityki zatrudnienia jest zmarginalizowanie występowania zjawiska bezrobocia wśród obywateli oraz zapewnienie im możliwie jak najszerszej możliwości znalezienia swojego miejsca na rynku pracy.

Polityka zatrudnienia ma kilka podstawowych funkcji wobec państwa, zaliczyć do nich można m. in. funkcję społeczną, czyli określanie warunków ogólnego rozwoju społecznego, funkcję ekonomiczną, związaną ze stymulowaniem progresu gospodarczego, funkcję dochodową, czyli zapewnienie obywatelom możliwości zarobku oraz funkcję poznawczo-normatywną (system kształcenia). 

Oprócz podstawowych funkcji o charakterze ogólnym, umiejętnie prowadzona polityka zatrudnienia powinna zapewnić realizację szeregu zadań, do których zaliczyć można np. bilansowanie zatrudniania na rynkach lokalnym oraz rynku krajowym, tak aby nie występowały pomiędzy nimi rażące dysproporcje (polityka regionalna), dostosowywanie profilu oraz poziomu kwalifikacji przyszłych pracowników w zależności od struktury demograficznej, aktualnych interesów gospodarczych państwa oraz zapotrzebowania rynku pracy, organizację sprawnego systemu pośrednictwa oraz poradnictwa zawodowego, wspieranie aktywizacji zawodowej wszystkich grup społecznych w obrębie społeczeństwa (głównie tym, dla których zaistnienie na rynku pracy jest największym problemem, czyli  młodzieży, niepełnosprawnym, zwolnionym z zakładów karnych, kobietom itp.), a także ogólne zachęcanie oraz motywowanie do podjęcia pracy.