Polityka energetyczna - definicja, opracowanie

Bez względu na źródło, energia jest obecnie absolutnie niezbędna do normalnego funkcjonowania każdego państwa oraz jego względnie systematycznego rozwoju. Sytuacja, w której w danym państwie przez pewien okres zabrakłoby źródeł pozyskiwania np. energii elektrycznej czy gazu, jest wręcz nie do wyobrażenia, a jej negatywne skutki niemożliwe do oszacowania. 

W celu uniknięcia takiego nagłego deficytu energetycznego, każde państwo co jakiś czas określa długofalową strategię ogólnorozwojową, uwzględniając priorytetowo źródła pozyskiwania, wytwarzania, nabywania oraz eksportu energii w każdej znanej postaci (cieplnej, elektrycznej, jądrowej) oraz spodziewane na nią zapotrzebowanie oraz zakładane zużycie. Taka właśnie strategia nosi ogólną nazwę polityki energetycznej.

Najważniejszym celem prowadzenia polityki energetycznej jest poprzez określone działania zabezpieczenie bieżących i przyszłych potrzeb energetycznych państwa. Chcąc tego dokonać każde państwo indywidualnie określa regularnie swoje potrzeby energetyczne, uwzględniając własne zasoby surowcowe i przemysłowe oraz prognozy odnośnie sytuacji na światowych rynkach energetycznych w najbliższym czasie.

Podstawowe założenia polskiej polityki energetycznej zostały określone na początku żmudnego procesu tzw. transformacji ustrojowej w roku 1990, kiedy to weryfikacji i przystosowaniu do nowych uwarunkowań polityczno-społecznych uległy wcześniejsze plany z okresu mijającej epoki. Od tego czasu zapotrzebowanie Polski na energię uległo diametralnej zmianie, w związku z czym założenia planu energetycznego z roku 1990 zdezaktualizowały się w sposób zasadniczy. Istnieje zatem paląca konieczność opracowania nowego, odpowiadającego współczesnym realiom długoterminowego planu energetycznego dla Polski.