Polityka interregionalna - definicja, charakterystyka, przykłady

W obrębie terytorium każdego państwa znajdują się obszary o zróżnicowanej specyfice i potencjale gospodarczym, od najbiedniejszych i typowo rolniczych, poprzez średnio zurbanizowane aż po posiadające wysoko rozwinięty przemysł. W związku z tym władze państwowe, poprzez odpowiednie ustawodawstwo, mając na uwadze szeroko pojęty interes narodowy, powinny dążyć do maksymalnego wyrównania poziomu ekonomicznego pomiędzy poszczególnymi regionami. Zbiór takich właśnie działań nosi zbiorczą nazwę polityki interregionalnej. 

Głównym założeniem polityka interregionalnej jest działanie w interesie ogólnonarodowej solidarności ekonomicznej, czyli sytuacji, w której poszczególne regiony wchodzące w skład państwa są za siebie wzajemnie odpowiedzialne i nastawione na dobro całego narodu, a nie jedynie swoje partykularne korzyści. Polityka interregionalna ma szczególnie duże znaczenie w krajach o bardzo zróżnicowanej strukturze ekonomicznej na poziomie regionów, gdzie wstępują zarówno uboższe obszary peryferyjne jak i bogate regiony wysoko rozwinięte. Zaniedbanie prowadzenia wyrównawczej polityki interregionalnej, a tym samym stałe pogłębianie się regionalnych nierówności w sferze gospodarczej i ekonomicznej, może  prowadzić np. do nasilenia się dążeń separatystycznych lub wzrostu antagonizmów i różnic mentalnościowych pomiędzy poszczególnymi regionami kraju. Dzieje się tak, ponieważ ludność zamieszkująca obszary słabiej rozwinięte nie w pełni uczestniczy w życiu politycznym, kulturalnym i społecznym państwa oraz posiada swoisty kompleks niższości.

Do prawidłowego funkcjonowania państwa niezbędny jest zrównoważony bilans pomiędzy polityką interregionalną, a przeciwstawną jej polityką intraregionalną, czyli wspieraniem indywidualnego rozwoju poszczególnych regionów. Jedynie umiejętne połączenie tych dwóch elementów daje pożądane przez państwo efekty w postaci stałego rozwoju gospodarczego i ekonomicznego państwa.