Wiersze Władysława Broniewskiego - motyw żołnierza w twórczości Broniewskiego. Opracowanie

Władysław Broniewski jest polskim współczesnym poetą. Jego twórczość ewoluowała pod wpływem zmian, które miały miejsce na arenie politycznej w dwudziestym wieku. Początkowo wiersze Broniewskiego charakteryzowały się zakorzenieniem w tradycji, częstymi odwołaniami do romantyzmu, a także zainteresowaniem człowiekiem. Twórczość Broniewskiego można scharakteryzować za pomocą takich pojęć jak humanizm, osobistość, emocjonalność, komunikatywność. Tendencje te utrzymały się również w kolejnym etapie twórczości poety, który przypada na czasy wojny i okupacji. Wtedy tematyka wierszy Broniewskiego stała się patriotyczna, wiersze charakteryzowały się patosem i obecnością elementów podniosłych.

Władysław Broniewski został nazwany „poetą ojczyzny”. Jeden z najważniejszych jego wierszy, „Bagnet na broń”, historycy literatury okrzyknęli „poetyckim rozkazem mobilizacyjnym”. W swoich utworach poeta podnosi na duchu Polaków, których ojczyzna została zaatakowana przez najeźdźcę i zachęca ich do okazania zbrojnego oporu. W liryce okupacji pojawia się motyw żołnierza. W wierszu „Bagnet na broń”, napisanym jeszcze przed wybuchem II wojny światowej, Broniewski zwraca się do całego społeczeństwa. Mobilizuje wszystkich Polaków do podjęcia zbrojnej walki o wolność ojczyzny. Uwrażliwia czytelnika, wskazuje, że każdy człowiek ma prawo do bezpieczeństwa czy wolności i nikt, absolutnie nikt, nie może tych praw odbierać.

Wiersz jest bardzo ekspresyjny, a słowa „bagnet na broń” przybierają formę okrzyku, który powinien zabrzmieć na ustach wszystkich, bez znaczenia na płeć czy wiek. Natomiast w utworze „Żołnierz polski” bohaterem staje się żołnierz wracający do miejsca, w którym spędził całe życie. Jego dom został zniszczony przez bomby, oddział rozproszony przez wroga. Polski żołnierz jest zmęczony i obdarty z godności: „ze spuszczoną głową, powoli, idzie żołnierz z niemieckiej niewoli”. Bohater jest bardzo smutny, „bezdomny na ziemi-matce”. Jego ojczyzna została zniszczona, pokonana przez wroga. On nie ma już ani sił, ani symboli narodowych, ani - co najważniejsze - broni. Bezbronność bohatera lirycznego potęguje jego przygnębienie i skazuje go na tułaczkę po zrujnowanej Polsce.