Zbigniew Herbert - biografia, życiorys

Zbigniew Herbert urodził się 29 października 1924 roku we Lwowie. Był synem Bolesława i Marii (panieńskie nazwisko Kaniak). Ojciec poety był prawnikiem, przez pewien czas pełnił również stanowisko dyrektora banku. Dziadek artysty był Anglikiem. Rodzina trafiła na ziemie polskie, do Galicji, przez Austrię. Pradziadek Herberta nie mówił po polsku. Pracował jako nauczyciel języka angielskiego.

W roku 1938 Herbert podjął naukę w Gimnazjum im. Kazimierza Wielkiego we Lwowie. Po tym okresie pracował w Instytucie Behringa, który trudnił się produkcją szczepionek. Zbigniew zajmował się mało interesującym i miłym zajęciem – karmił wszy.

Kiedy wybuchła wojna, a kraj znalazł się pod okupacją niemiecką, poeta wstąpił w szeregi Armii Krajowej. W roku 1942 ukończył nawet szkołę podchorążych. Jednakże stan zdrowia nie pozwolił mu na wzięcie udziału w walkach. W tym samym czasie Herbert zgłębiał wiedzę również na tajnych kompletach, na poziomie gimnazjum. Rok później (1943) zdał egzamin maturalny. Następnie podjął studia na kierunku filologia polska, na tajnym Uniwersytecie Jana Kazimierza. Zanim Armia Czerwona wkroczyła do kraju, udało mu się wyjechać do Krakowa. Tam rozpoczął studia na Akademii Sztuk Pięknych. Okazało się, że nie ma wystarczająco dużych zdolności plastycznych, w związku z tym zrezygnował. Niezrażony niepowodzeniem, zaczął studia na Akademii Handlowej. Ukończył je, z tytułem magistra ekonomii, w roku 1947. Będąc w Krakowie, dostał się na Uniwersytet Jagielloński, na Wydział Prawa. Studiów tych nie ukończył, ponieważ w 1948 roku wyjechał do Sopotu. W swojej naukowej karierze podjął jeszcze studia na Uniwersytecie Warszawskim, na kierunkach: prawo i filozofia.

Ze względu na sytuację polityczną w kraju, Herbert nie publikował swoich tekstów. Nie wydawał poezji ani nie udzielał się na łamach gazet. Pomimo tego, że miał trzy dyplomy, pracował fizycznie jako ekspedient w sklepie. Zadebiutował dopiero w roku 1950, na łamach pisma „Dziś i Jutro”. Ogłosił w nim trzy swoje wiersze. Były to: „Napis”, „Pożegnanie września” i „Złoty środek”. Swoje teksty, na łamach owej gazety, ogłaszał przez trzy lata. Posługiwał się pseudonimami „Patryk” oraz „Stefan Martha”. Rozpoczął również współpracę z „Tygodnikiem Powszechnym”, w którym prowadził dział felietonów – „Bez ogródek”. W 1955 roku wstąpił do Związku Pisarzy Polskich, w którym był do roku 1983, czyli do chwili jego rozwiązania. W latach 1963-1983 był współredaktorem pisma „Poezja”.

W siedemdziesiątych latach, a dokładniej w roku akademickim 1970/1971, wyjechał do Ameryki. Wykładał na uniwersytecie w Los Angeles. Jako poetę o ugruntowanej pozycji, w latach przyjęto go do PEN Clubu. W roku 1991 zrezygnował z członkostwa w rzeczonym klubie.

Herbert od 1975 był wykładowcą na Uniwersytecie Gdańskim, w odpowiedzi na zaproszenie przez władze uczelni. W tym czasie zaczął udzielać się w sprawach związanych z polityką. W grudniu 1974 roku podpisał List 15. Był to dokument, w którym domagano się, aby Polacy mieszkający na terenach ZSRR, mieli dostęp do kultury polskiej. Niemalże równy rok później sygnował swoim nazwiskiem, jako jeden z licznych, Memoriał 59, który dotyczył zmian w Konstytucji.

Pod koniec lat siedemdziesiątych poeta przebywał w Austrii, RFN oraz we Włoszech (ślady podróży widoczne są w jego późniejszej poezji). Po powrocie do kraju, od roku 1981, pracował przy tworzeniu „Zapisu”, pisma podziemnego. Od 1989 roku Herbert był członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Na stałe zamieszkał w Warszawie dopiero na początku lat dziewięćdziesiątych (1992). Tu też zmarł 28 lipca 1998 roku.