C.S. Lewis „Opowieści z Narnii” - charakterystyka Łucji

Łucja jest najmłodsza z rodzeństwa Pevensie, nie znaczy to jednak, że nie jest zaradna i odważna. Cechowała ją łagodność, dobroć i wrażliwość. Jej drobna postawa, złote włosy, niebieskie, szczere oczy, łagodna uroda i fakt, że była najmłodsza budziły we wszystkich ciepłe uczucia, nazywano ją często pieszczotliwie Łusią.

Łucja jako pierwsza odkryła tajemnicze przejście w szafie, prowadzące do Narnii. Stało się to zupełnie przypadkowo w czasie zwiedzania starego wiejskiego domu, do którego dzieci trafiły w czasie wojny. Łucja jest osóbką bardzo ciekawą, kiedy przekracza próg cudownej krainy nie może się oprzeć, by nie pójść w głąb lasu. W spotkaniu z faunem okazuje się ufna i ujmująca. Przyjmuje zaproszenie Tumnusa do jego domu, choć trochę się waha. Chętnie częstuje się herbatą i grzankami. Opowieść fauna o zaczarowanej krainie jest dla niej fascynująca. Łucja jest bardzo ciekawa wszelkich szczegółów. Jej delikatność, szczerość i przyjacielskie nastawienie nie pozawalają Tumnusowi jej uwięzić, choć taki ma rozkaz od Białej Czarownicy. Ujęty jej dobrocią, niewinnością i bezbronnością naraża się na gniew okrutnej Jadis, ale odprowadza dziewczynkę do wejścia do szafy.

Łucja zawsze mówiła prawdę. Tym razem także opowiedziała rodzeństwu o tym, co się wydarzyło. Opowieść była tak nieprawdopodobna, że nikt jej nie uwierzył. Tym bardziej, że między jej wejściem a wyjściem z szafy upłynęły zaledwie sekundy, a opowieść obejmowała wędrówkę i długą pogawędkę z faunem. Dziwne zachowanie dziewczynki niepokoiło Piotra i Zuzannę, którzy nie wiedzieli, czy Łucja kłamie, choć nigdy wcześniej się jej to nie zdarzyło, czy też zdradza objawy szaleństwa. Dopiero profesor Kirke, a potem wyprawa do tajemniczej krainy sprawiają, że rodzeństwo musi uwierzyć w opowieść Łucji.

Łucja jest osobą troskliwą, cały czas martwiła się o los Tumnusa, który bardzo się dla niej naraził. Dlatego, kiedy po raz drugi znalazła się w Narnii wraz z rodzeństwem, zależało jej, żeby pójść do domu fauna i sprawdzić, czy nie przydarzyło mu się nic złego. Niestety potwierdziły się jej najgorsze obawy, ponieważ okazało się, że chatka jest pusta.  Tumnus został aresztowany z rozkazu Białej Czarownicy. Łucja, mimo protestów Zuzanny, upierała się, by ratować jej przyjaciela, za którego czuła się odpowiedzialna.
   
Łucja bardzo kochała swoje rodzeństwo. Nawet Edmunda, który często był dla niej złośliwy. Potrafiła mu wybaczyć wszystkie winy i bardzo się o niego martwiła. Kiedy w domu Bobrów okazało się, że go nie ma, zaraz chciała iść go szukać. Niepokoiła się jego losem, wiedziała, że strony Jadis może spotkać niebezpieczeństwo. Dlatego bardzo ją ucieszyło zapewnienie Wielkiego Lwa, który obiecał, że uratuje ich brata.

Święty Mikołaj podarował Łucji eliksir, który miał moc leczenia wszelkich ran. Prezent ten podobnie jak inne, które otrzymały dzieci, wyrażał prawdę o dziewczynce, ukazując ją jako osobę współczującą innym i pragnącą nieść pomoc. Eliksiru używa Łucja kilkakrotnie, między innymi po wielkiej bitwie z Jadis. Jej współczucie widać także w scenie odejścia Aslana. Dziewczyna bardzo cierpiała z powodu jego śmierci. Zdążyła go już pokochać i za nic nie chciała go stracić. Uważała go za swojego przyjaciela i była mu oddana. Kiedy wraz z Zuzanną znalazła jego martwe ciało, spędziła przy nim całą noc. Dopiero gdy okazało się, że Aslan powraca do życia, poczuła się bardzo szczęśliwa.

Po wygranej wojnie z Białą Czarownicą cała czwórka została koronowana na władców Narnii. Łucja otrzymała wówczas przydomek dzielna lub mężna i jako królowa Łucja Dzielna sprawowała mądre i łagodne rządy. „Łucja pozostała wciąż tak samo żywa i złotowłosa, a wszyscy książęta z państw ościennych pragnęli, aby została ich królową. Jej własny lud nazywał ją królową Łucją Mężną”.

Łucja jako pierwsza z rodzeństwa trafiła do Narnii i najmocniej pokochała tę krainę. Uważała, że życie w przekonaniu, że nigdy do niej nie wróci, jest beznadziejne. Bohaterka powraca w kolejnych częściach cyklu, nie tracąc swej wrażliwości i dziecięcej wiary w dobro. Razem z rodzeństwem bierze udział w walce Księcia Kaspiana z Mirazem. W „Podróży Wędrowca do Świtu” zostaje porwana przez piratów i uratowana przez Księcia Kaspiana. W „Koniu i jego chłopcu” zostaje dzielną łuczniczką, walczącą po słusznej stronie. Wreszcie w „Ostatniej bitwie” odnajduje przejście z Narnii do krainy Aslana, gdzie dzieci pozostają na wieczność.