Apokalipsa św. Jana - Opracowanie Apokalipsy św. Jana z perspektywy chrześcijańskiej. Wizja końca świata i różne jej interpretacje

Apokalipsa św. Jana jest najbardziej tajemniczą księgą Nowego Testamentu, stanowi ogromne wyzwanie dla jej interpretatorów. Wielu biblistów oraz uczonych starało się odkryć, co tak naprawdę znaczą symbole i rozmaite, często pojedyncze, słowa Apokalipsy, jednak do dzisiaj nic nie zostało ustalone na pewno. Wiadomo, iż opisuje ona koniec świata oraz Sąd Boży. Jednak znajduje się w niej tyle punktów spornych, że nie sposób uniknąć kłótni w obrębie różnych stanowisk.

Niektórzy uczeni twierdzą, iż Apokalipsa św. Jana wykazuje charakter uniwersalny, co oznacza, iż nie ma określonego czasu, którego przepowiednie miałyby dotyczyć. Jest ona ogólnym, niezwykle alegorycznym przedstawieniem losów Kościoła i świata i dlatego może być rozumiana przez każde pokolenie, bez konkretnych odniesień do miejsca i czasu zapowiadanych wydarzeń.

Dla tego rodzaju badaczy ważne jest, żeby zrozumieć symbolikę zawartą w Apokalipsie zgodnie z ówczesnymi oznaczeniami. Aby tego dokonać, niezbędna jest znajomość starodawnych znaków, przenośni, symboliki i kultury w ogólności. Dokładne badania tekstu, analiza od strony językowej i znaczeniowej ma na celu formalne określenie struktury językowej, którą następnie interpretuje się w myśl odkrytych znaczeń.

Naukowcy chrześcijańscy uważają, iż tekst Apokalipsy napisany został pod natchnieniem – a więc w chwili jego tworzenia na autora działała łaska Ducha Świętego. Bierze się więc pod uwagę fakt, iż z powodu działania rzeczywistości nadprzyrodzonej, niektóre fragmenty mogą pozostać po prostu niezrozumiałe. Mimo to, próbuje się nieustannie analizować poszczególne fragmenty Księgi św. Jana i wyciągać wnioski tak, by interpretacja tworzyła spójną całość.

W opozycji do owej szkoły pozostają inne: preteryzm, futuryzm oraz historycyzm. Pierwsza z nich zakłada, iż proroctwa zapowiedziane w Apokalipsie już się wydarzyły. I wiek naszej ery miał być czasem, kiedy to, co zostało opisane w pismach św. Jana, miało się ziścić, a zatem –  bitwa pod Har-Magedon odsyła do wojny żydowskiej, która wybuchła z powodu sprzeciwu Izraelitów dotyczącego rzymskiego władztwa w Judei, co spowodowało klęskę Żydów i zniszczenie Jerozolimy. Bestia natomiast to Rzym, który dokonał spustoszeń i przejęcia państwa żydowskiego.

Kolejnym kierunkiem sprzeciwiającym się teorii uniwersalnej jest futuryzm. Mówi coś zgoła innego niż preteryzm, ponieważ sugeruje, że proroctwa św. Jana zdarzą się przy rzeczywistym końcu świata, który nadejdzie niebawem, dlatego nieustannie trzeba na niego czekać. Niektóre wyznania – jak zielonoświątkowcy, Kościół Wolnych Chrześcijan i Kościół Ewangelicznych Chrześcijan  –opowiadają się za takim rozumieniem Apokalipsy św. Jana.

Futuryzm z kolei sugeruje, iż przy końcu czasów pojawi się Antychryst, który ogłosi, iż to on jest Mesjaszem, będzie rządzić przez trzy i pół roku i będzie próbował przejąć kontrolę nad chrześcijaństwem. Niektórzy sądzą, iż wydarzenia te jeszcze nie nastąpiły, inni, że już się zaczęły i większość z nich stała się w XX wieku. W faszyzmie czy wojnie włosko-etiopskiej dopatrują się spełnienia przepowiedni z kart Objawienia.

Niektórzy rastamani sądzą nawet, że Mesjasz już nadszedł i objawił się ludziom w osobie Haile Selassie. Był to żyjący w XX wieku cesarz Etiopii, który miał być ziemskim wcieleniem Boga zwanego przez ruch Jah.

Ostatnią szkołą jest historycyzm, który uważa, że przepowiednie zawarte w Apokalipsie odnoszą się do współczesnych wydarzeń. Wyznaniami popierającymi tego typu stwierdzenie są np.: adwentyści, niektórzy anabaptyści czy millenarystyczne kościoły chrześcijańskie.

Według historycyzmu, mianem „Nierządnicy” Apokalipsa określa zbiorczo wiele kościołów, natomiast Antychrystem są ich członkowie. Niektórzy fundamentaliści protestanccy uważają nawet, iż Bestia oznacza Kościół rzymskokatolicki, który szczególnie w średniowieczu prześladował ludzi wyznających inne religie.