Świadkowie Jehowy - ogólna charakterystyka związku wyznaniowego. Geneza, historia, dogmaty Świadków Jehowy

Świadkowie Jehowy (właściwie Chrześcijański Zbór Świadków Jehowy) to związek wyznaniowy, który powstał w XIX w. w Pensylwanii. Zapoczątkowany został on przez Charlesa Taze’a Russella, który był kaznodzieją i założycielem związku Badaczy Pisma Świętego. To ugrupowanie religijne często zaliczane jest właśnie do nurtu badackiego, co ma bezpośredni związek z osobą jego twórcy. Badacze Pisma Świętego twierdzili, iż prawdę religijną odnaleźć można tylko i wyłącznie w Biblii, dlatego odrzucali dogmaty i tradycję chrześcijańską. Świadkowie Jehowy określani są także mianem ugrupowania millenarystycznego, czyli takiego, które głosi prędkie nadejście tysiącletniego Panowania Bożego.

Historia Świadków Jehowy rozpoczyna się w 2 połowie XIX stulecia. W 1852 r. na świat przyszedł wspomniany wcześniej Charles Russell – przyszły założyciel związku wyznaniowego. Wywodził się on z rodziny prezbiteriańskiej, ale prędko odwrócił się od tej wiary, gdyż nie uważał jej za wystarczającą do poznania Słowa Bożego. Już w 1870 r. Russell zaczął spotykać się z przyjaciółmi i wspólnie utworzyli klasę biblijną. Ich działalność polegała na dokładnym czytaniu Świętej Księgi i dyskutowaniu nad kolejnymi wersami. Następnie w jego życiu miał miejsce epizod, podczas którego wspierał działalność Nelsona Barboura – adwentysty – wydając wraz z nim „Zwiastuna Poranka” (adwentystyczne pismo religijne). Jednakże współpraca ta została szybko zerwana, a Russell zajął się własnym projektem – „Strażnicą Syjońską i Zwiastunem Obecności Chrystusa” (1879). Pismo to prędko stało się narzędziem umożliwiającym mu głoszenie prawd religijnych. Następnie Charles Russell rozpoczął misję ewangelizacyjną rozciągającą się na rozmaite miasta. Właśnie podczas tej działalności udało mu się stworzyć zręby większej organizacji, która miałaby zrzeszać ludzi o podobnych poglądach – tak powstało stowarzyszenie Badaczy Pisma Świętego.

Wiek XX stał się czasem niezwykle szybkiego i prężnego rozwoju związku Świadków Jehowy. Kazania głoszone przez Russella publikowano w wielu gazetach i czasopismach, co zdecydowanie wpłynęło na ich siłę oddziaływania. Przełomowym rokiem dla Świadków Jehowy był rok 1914. Właśnie wtedy miała premierę zrealizowana przez stowarzyszenie „Fotodrama stworzenia” – film, który dotarł do milionów osób na całym świecie. Dnia 31 października 1916 r. zmarł Charles Russell, a jego następcą został Franklin Rutherford. Nowy zwierzchnik ugrupowania religijnego podjął prędką decyzję o zwiększeniu intensywności ewangelizacji. Nazwa Świadkowie Jehowy pojawiła się dopiero w 1931 r., kiedy zaproponowano ją na zgromadzeniu w Columbus. Już w 1985 r. do założonej niegdyś przez Russella organizacji należało ok. 3 miliony wiernych. Dzisiaj jest ich już ok. 7,5 miliona, a dzięki niezwykle prężnej działalności agitacyjnej i ewangelicznej ta liczba wciąż wzrasta.

Świadkowie Jehowy są związkiem restoracjonistycznym, czyli takim, który pragnie, by religia powróciła do biblijnych korzeni (czasy ok. I w. n.e.), gdy nie była jeszcze „skrępowana” postanowieniami Kościoła. Ich doktryna podlega nieustannej zmianie, co Ciało Kierownicze (główny organ, skupiający interpretatorów Biblii) uzasadnia tym, że z czasem coraz lepiej może rozumieć Słowo Boże. To stowarzyszenie religijne przede wszystkim odrzuca wszelkie wytwory tradycji i myśli religijnej, skupiając się na czystym tekście Pisma Świętego. Wierzą oni w jednoosobowego Boga – Jehowę. Ducha Świętego uznają za manifestację boskiej siły, a w Jezusie Chrystusie widzą odwieczny byt (wg nich został stworzony przez Boga na początku aktu kreacji), który przyjął ludzką postać. W ich wierzeniach Maryja jest Matką Jezusa, która zachowała dziewictwo aż do poczęcia. Jednak Świadkowie Jehowy są przekonani o tym, że Zbawiciel nie był jej ostatnim dzieckiem. Bardzo wiele miejsce w poglądach stowarzyszenia założonego przez Russella poświęcone zostało rzeczom ostatecznym. Dla Świadków Jehowy śmierć jest końcem aktywności człowieka. Nie stosują oni podziału na duszę i ciało, czyniąc te dwie substancje tożsamymi. Jedyną nadzieją dla ludzi, by dołączyć do grona Bożych Wybrańców jest więc zmartwychwstanie. Ich religia poświęca także wiele uwagi zbliżającemu się końcowi świata, który znamy. Wierzą oni w rychłe nadejście Królestwa Bożego, gdzie obalone zostaną stworzone przez człowieka bariery i organizacje, a władzę będzie sprawował Jezus Chrystus. Swoją niechęć do świata manifestują poprzez nazywanie innych religii i stowarzyszeń „Wielkim Babilonem”.

Codzienna praktyka religijna Świadków Jehowy jest niezwykle restrykcyjna. Ludzie przynależni do stowarzyszenia założonego przez Russella muszą postępować zgodnie z dekalogiem. Unikają zatem kłamstw, hazardu, przemocy, pornografii, kradzieży, alkoholu, tytoniu itp. Będąc przekonanymi o rychłym nadejściu Królestwa Bożego, nie angażują się w ziemskie życie polityczne (nie odbywają także służby wojskowej, nie respektują nawet flag i godeł państwowych). Jako że wierzą, iż w krwi znajdują się pewne pierwiastki duszy, nie dopuszczają także jej transfuzji.

W Polsce liczba Świadków Jehowy wynosi 126 488, wierni gromadzą się w 1814 zborach, a rozpoczęcie ich działalności przypada na rok 1891 (wtedy do Krakowa przybył Charles Taze Russell).

Bardzo ważnym problemem związanym z działalnością Świadków Jehowy jest sposób, w jaki są oni postrzegani przez inne religie i stowarzyszenia. Co prawda w wielu państwach zarejestrowani są jako legalne związki wyznaniowe, jednak spora liczba ludzi postrzega ich jako niebezpieczną i niezwykle szkodliwą sektę. Czy taki sposób patrzenia na Świadków Jehowy jest słuszny? By udzielić odpowiedzi na to pytanie, zapewne trzeba znacznie głębiej poznać ich prawa religijne oraz zasady postępowania.