Integracja europejska - Etapy integracji europejskiej (po II wojnie światowej) - opracowanie

Integracja europejska to proces zachodzący wśród narodów Europy, który nasilił się szczególnie po zakończeniu II wojny światowej. Sfery integracji to przede wszystkim gospodarka, ale też prawo, polityka i sprawy społeczne.

Pierwsze znaczące spotkanie dotyczące zagadnień integracji, zorganizowali w 1948 roku Polak – Józef Retinger oraz Brytyjczyk – Duncan Sandys. Z ich inicjatywy w maju tegoż roku odbył się Kongres Europejski w Hadze, w którym uczestniczyło 25 państw. Właśnie to spotkanie dało początek Ruchowi Europejskiemu oraz powstaniu Rady Europy. Kolejnym znaczącym wydarzeniem było podpisanie 18 kwietnia 1951 roku Traktatu paryskiego przez Francję, Włochy, RFN, Belgię, Holandię i Luksemburg, ponieważ ustanawiał on utworzenie Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali. Wszedł w życie 23 lipca 1952 roku i trwał do 2002 roku, kiedy to organizacja (wówczas już współtworząca Unię Europejską) przestała istnieć, a jej obowiązki zostały rozdzielone pomiędzy poszczególne organy UE.

Za ojców-założycieli „wspólnej Europy” uważa się Francuzów: Roberta Schumana i Jeana Moneta, Niemców: Konrada Adenauera i Waltera Hallsteina, Włochów: Alcide De Gasperiego i Altiero Spinelliego oraz Belga Paula-Henriego Spaaka.

Integracja Europejska postępowała stopniowo. Oparta jest ona na trzech instytucjach: wspomnianej już Europejskiej Wspólnocie Węgla i Stali (1952) oraz Europejskiej Wspólnocie Energii Atomowej i Europejskiej Wspólnocie Gospodarczej, które na mocy Traktatów rzymskich utworzone zostały 1 stycznia 1958 roku.

Dla funkcjonowania Unii najważniejszą rolę ma ta ostatnia, jednak oficjalnym rozpoczęciem integracji jest przystąpienie sześciu państw do pierwszej z wymienionych organizacji. By proces integrowania się Europy mógł następować, należało poszerzać skład instytucji o kolejne państwa. Do tej pory poszerzanie miało pięć etapów (ostatni – piąty – w dwóch odsłonach). Poza założycielską szóstką (Francja, Włochy, RFN, Belgia, Holandia, Luksemburg – 23 lipca 1952) do Wspólnoty Europejskiej dołączały kolejno: Irlandia, Dania, Wielka Brytania (1 stycznia 1973), Grecja (1 stycznia 1981), Hiszpania i Portugalia (1 stycznia 1986) [3 października 1990 roku dokonano poszerzenia częściowego, o Niemiecką Republikę Demokratyczną, jednak nie uznaje się tego za kolejne rozciągnięcie terytorium WE, gdyż nastąpiło to na skutek przyłączenia NRD do RFN].

Następnie rozpoczęto nowy etap integracji europejskiej, gdyż na mocy Traktatu z Maastricht (1 listopada 1993) oficjalnie funkcjonować zaczęła Unia Europejska. Jej pierwszym, a w przypadku Wspólnoty czwartym, rozszerzeniem było przyjęcie kolejno: Austrii, Finlandii, Szwecji (1 stycznia 1995), Polski, Czech, Słowacji, Słowenii, Węgier, Litwy, Łotwy, Estonii, Malty i Cypru [części europejskiej] (1 maja 2004 roku) oraz Rumunii i Bułgarii (1 stycznia 2007 roku), które nie zdążyły wypełnić wszystkich obowiązków do 2004 roku, przez co ostatnie (póki co) rozszerzenie miało charakter dwuczęściowy.