Konwencja warszawska (1929 r.) - cel, treść, skutki

Konwencja warszawska z 1929 r. to umowa o „ujednoliceniu niektórych prawideł dotyczących przewozu lotniczego”. Konwencja ta określa odpowiedzialność przewoźnika za potencjalne szkody wynikłe dla przewożonej osoby bądź określonych przedmiotów, z wyłączeniem poczty.

Konwencję warszawską stosuje się do przewozów międzynarodowych osób i przedmiotów dokonywanych samolotem za opłatą, umowa ma także zastosowanie do przewozów bezpłatnych realizowanych przez przedsiębiorstwo przewozów powietrznych. Dowód zawarcia oraz warunki umowy o przewóz stanowi bilet podróżującego.

Artykuł 17 konwencji mówi, że: „Przewożący odpowiedzialny jest za szkody wynikłe w razie śmierci, zranienia lub wszelkiego innego uszkodzenia ciała, którego doznał podróżny, jeśli wypadek, który spowodował szkodę, zdarzył się na pokładzie statku powietrznego lub podczas wszelkich czynności związanych z wsiadaniem i wysiadaniem”. Artykuł ten określa, że przewoźnik przejmuje odpowiedzialność za szkody na pasażerach, wynikłe na pokładzie statku powietrznego lub spowodowane podczas wsiadania i wysiadania.

Przewóz powietrzny w świetle konwencji to czas, w którym dane przedmioty znajdują się pod opieką przewożącego, czyli wtedy gdy są na lotnisku, na pokładzie samolotu lub w innym miejscu – w razie sytuacji skrajnej wylądowania poza lotniskiem. Za potencjalne szkody przedmiotu wynikłe podczas przewozu osób i przedmiotów odpowiedzialność ponosi przewoźnik, który może zostać zobowiązany do wypłacenia określonej sumy odszkodowawczej.

Przyjęcie przez odbiorcę przewożonych przedmiotów bez żadnych zastrzeżeń stwarza domniemanie, że towar  został dostarczony w dobrym, zgodnym z umową stanie. Jeśli odbiorca sądzi, że stan przesyłki jest niezgodny ze stanem pierwotnym, wtedy  ma prawo do sporządzenia zastrzeżenia w formie pisemnej.