Ochrona środowiska - Protokół z Kioto - treść, sygnatariusze, cele

Protokół z Kioto to umowa sporządzona na konferencji w Kioto w Japonii w dniu 11 grudnia 1997 r. Stanowi ona uzupełnienie ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu.

Umowa, o której mowa, została ratyfikowana 16 lutego 2005 roku przez 141 sygnatariuszy. Celem stworzenia protokołu było zmuszenie państw rozwiniętych do ograniczenia emisji gazów, które powodują efekt cieplarniany. Dokładna wielkości redukcji, jaka uzgodniona została dla poszczególnych Stron, została zawarta w załączniku B do protokołu. Po ratyfikacji umowy na przykład Polska została zobowiązana do 6% redukcji emisji gazów cieplarnianych w stosunku do poziomu emisji w roku 1988.

Jeśli idzie o postanowienia protokołu z Kioto, zobowiązuje om przyjmujące go państwa do, m.in.:

- zmniejszenia o najmniej 5%  poniżej poziomu emisji z 1990 r. emitowania takich gazów jak: dwutlenek węgla, metan, tlenek azotu itd. do 2012 roku;
- podniesienia efektywności energetycznej w odpowiednich sektorach gospodarki krajowej, wspierania zalesiania odpowiednich terenów, tworzenia modelów gospodarki rolnej przyjaznych dla klimatu, zwiększania wykorzystania odnawialnych źródeł energii;
- wykorzystywania technologii pochłaniania dwutlenku węgla, stosowania rozwiązań ustawowych sprzyjających redukcji gazów cieplarnianych, ograniczenia emisji metanu, utworzenie najpóźniej do 2007 r. krajowego systemu inwentaryzacji emisji gazów cieplarnianych itd.

Dodatkowo protokół ustanawia mechanizmy, które mają pomóc krajom w wypełnieniu zobowiązania redukcji emisji gazów cieplarnianych, a którymi są:

- możliwość kupowania bądź sprzedawania jednostek emisji gazów cieplarnianych wyznaczonych przez Protokół z Kioto;
- wspólne działanie polegające na płaceniu za środki służące obniżeniu emisji gazów przez państwo, w którym koszty są mniejsze drugiemu państwu, w zamian za co płacące państwo uzyskuje część redukcji emisji osiągniętej na skutek realizacji projektu;
- mechanizm czystego rozwoju, polegający na uzyskiwaniu kredytów emisyjnych przez państwa uprzemysłowione, w zamian za co państwa te wspomagają kraje dopiero rozwijające się.