Deklaracja kopenhaska - geneza, postanowienia

Kwestia edukacji jest jedną z ważniejszych dla Unii Europejskiej, dlatego w ciągu ostatnich dwudziestu lat poświęcono jej szczególnie dużo uwagi. Wprowadzono szereg dokumentów i ustaw, które regulują problem systemu oświaty w krajach unijnych. Już w Traktacie z Maastricht z 1992 roku uzgodniono, iż należy dążyć do zwiększenia mobilności uczących się i nauczycieli, rozszerzenia stopnia współpracy między poszczególnymi ośrodkami szkolnymi, a także do popierania kształcenia otwartego. 

Późniejsze akty rozszerzały zakres reformy. Z czasem wypracowano strategię rozwoju systemu edukacji, którą nazwano Trzema Kariatydami Jakości. Składały się na nie następujące procesy: Boloński, Lizboński oraz Kopenhaski. Proces Boloński zainaugurowany został w 1999 roku i dotyczył edukacji na uczelniach wyższych, natomiast Proces Lizboński rozpoczął się rok później i dotyczył już całości oświaty. Ostatni z wymienionych procesów wszedł w życie w 2002 roku i odnosił się do kwestii kształcenia zawodowego i szkoleń.

Podstawę dla wdrażania Procesu Kopenhaskiego jest Deklaracja Kopenhaska ogłoszona na spotkaniu unijnych ministrów ds. kształcenia zawodowego i szkoleń oraz Komisji Europejskiej, które odbywało się w dniach 29–30 listopada 2002 roku w stolicy Danii. Zakładała ona stworzenie systemu, który zapewniłby odpowiednią jakość edukacji i szkoleń zawodowych, jednocześnie ujednoliciłby system określania kompetencji i kwalifikacji, a ponadto doprowadził do opracowania „systemu punktów kredytowych w kształceniu i szkoleniu zawodowym”. Uznano, iż w pierwszej kolejności należy ustalić precyzyjne zasady, standardy, wskaźniki i kryteria, według których mierzony byłby poziom jakości. Dodatkowo wskazano na potrzebę wyznaczenia „jednolitych ram przezroczystości kompetencji i kwalifikacji” – miał temu służyć EUROPASS, w ramach którego zaprojektowano wzory pięciu dokumentów – portfolio, aby na terenie całej Unii posługiwano się jednym szablonem. Sygnatariusze Deklaracji podjęli się dodatkowo inicjatywy stworzenia Europejskiego Obszaru Uczenia się przez Całe Życie. Ustalono, iż najważniejsze, aby system kształcenia i szkoleń zawodowych miał wymiar ogólnoeuropejski i jego zasady były sformułowane w klarowny i przejrzysty sposób, by dzięki temu mogła z niego korzystać jak największa liczba osób.