Rasputin - biografia, życiorys

Grigorij Jefimowicz Rasputin przyszedł na świat w Pokrowskojach. Dokładna data jego urodzin nie jest znana, docierają sprzeczne informacje ze spisów ludności, encyklopedii, od córki Rasputina, a wreszcie od samego Grigorija. Jego narodziny musiały nastąpić pomiędzy 1865 a 1871 rokiem, najprawdopodobniej 10 stycznia zgodnie z kalendarzem juliańskim, a 22 stycznia według gregoriańskiej miary czasu.

Jego losy w większości składają się z legend niż z faktów. Nie znane jest nawet prawdziwe nazwisko „uzdrowiciela”. Jako młodzieniec nie uczęszczał do szkoły, prowadził hulaszczy i rozpustny tryb życia, okazjonalnie udzielał pomocy ojcu, przejmując od niego zlecenia przewozu towaru. W wieku dziewiętnastu lat ożenił się z Praskowią Fiodorowną Żubrowin, która urodziła mu czworo dzieci.

W pewnym momencie życia Rasputina, prawdopodobnie po śmierci małego, pierworodnego syna, nastąpiła jego metamorfoza duchowa. Podjął się pielgrzymki po klasztorach oraz pustelniczych schronieniach, aby odnaleźć odpowiedzi na nurtujące go pytania. Przyjął „mnisi” styl życia. W roku 1983 Rasputin zainspirowany pustelnikiem Makarym, udał się na grecką górę Athos, gdzie po raz pierwszy uczestniczył w prawdziwej edukacji religijnej. Wyuczył się na pamięć fragmentów z Pisma Św., choć sam, jako człowiek, który nie posiadł umiejętności czytania, nigdy nie miał okazji zapoznać się z Biblią bezpośrednio.

Stosunkowo szybko w trakcie swoich wędrówek pomiędzy cerkwiami, prowadząc w tym czasie rozmowy z wyznawcami różnych sekt, zyskał sobie grono zwolenników, sławę jasnowidza oraz uzdrowiciela. Tzw. „kółko rasputinowskie” gromadziło  jego czcicieli początkowo z rodzinnej wioski, jednak stopniowo rozszerzało wpływy na osoby spoza bliskiego otoczenia Rasputina. Jego wielbiciele spółkowali ze sobą, by być „bliżej Boga”.

Heretycki charakter organizacji ściągnął na nią oskarżenia władz gubernatorskich oraz cerkiewnych. Śledztwo nie zdołało wykazać żadnych nieprawidłowości w zachowaniu Grigorija. W 1903 roku wyruszył, aby znaleźć wsparcie w prawosławnych ośrodkach. W Petersburgu dzięki pomocy Chryzanta Szczepkowskiego miał okazję rozmawiać z rektorem Akademii Duchownej Teofanem oraz z innymi uczestnikami tej instytucji.

Uważano go za człowieka prostolinijnego, oddanego wierze, lecz nie cichły pogłoski o rozpustnym życiu, jakie miał prowadzić. Dla własnego dobra opuścił Piotrogród. W 1904 roku nawiedził Pokrowskoje, skąd pielgrzymował na grób Szymona Sprawiedliwego. Do petersburskiej Akademii przybył ponownie rok później i spotkał się tam z przyjaznym przyjęciem.

Na dworze carskim panowała wówczas atmosfera obaw o życie najmłodszego syna Mikołaja II – Aleksego, chorującego na hemofilię. Caryca Aleksandrowa Fiodorowna na wieść o uzdrowicielu z Syberii, zażądała jego obecności na dworze carskim. O jego osobie usłyszała z ust swoich dworek, Anastazji i Milicy.

Rasputin miał wpłynąć korzystnie na stan zdrowia Aleksego. Szybko zyskał sobie poparcie na dworze i zyskał tam wpływy, również polityczne. Podczas jednej z pielgrzymek na życie Grigorija dokonano zamachu. Chionia Gusiewa, była wielbicielka Rasputina, dźgnęła go nożem. Rasputin szybko wrócił do formy po tej próbie zabójstwa.

Jego wpływy zakreślały coraz większe kręgi, miał rzekomo przepowiedzieć upadek dynastii. W trakcie nieobecności cara Mikołaja II Rasputin miał decydujący głos w kwestii obsadzania rządowych stanowisk. Jego działania przysporzyły mu tylu nieprzyjaciół, że zawiązano przeciw niemu spisek mający ukrócić jego życie.

Historia zamachu na Rasputina przeszła do legendy. 30 grudnia 1916 ściągnięto doradcę carycy do pałacu Feliksa Jusupowa, współorganizatora spisku, gdzie miał spotkać się z rosyjską  księżniczką Iriną Aleksandrowną. Tam skosztował nasączone trucizną ciasto, a także śmiercionośny napój. Trucizna nie pozbawiła Rasputina życia. Jusupow wykonał strzał w pierś ofiary, lecz postrzelony mężczyzna rzucił się na niego i zaczął go dusić. Na dziedzińcu pałacu doszło do dalszej strzelaniny, w trakcie której raniony Rasputin upadł na ziemię. Jego czaszkę zmiażdżono pałką, a ciało zatopiono w rzece Newie. Zatopił go książę Dymitr Pawłowicz. Sekcja zwłok wykonana po wyłowieniu ciała wykazała, że Rasputin żył jeszcze w momencie wrzucania do wody. Uwolnił rękę z więzów, a wewnątrz płuc znajdowała się woda. Zabójcy Rasputina nie ponieśli kary, ponieważ ich postępowaniu nadano charakter patriotyczny dzięki zabiegom dalszej rodziny Mikołaja II.

Pogrzeb Rasputina odbył się w Carskim Siole. Do grobu złożono ikonę z podpisami uczestników pogrzebu.