Afryka w czasach panowania Oktawiana Augusta

Oktawian August, uważany za geniusza nie tylko wojskowego, ale i wybornego organizatora życie społecznego, panował w latach 27 p.n.e.-14 n.e. Ze względu na liczne cnoty Oktawiana Augusta, imperium, które tworzył, nieustannie rozkwitało i pochłaniało nowe ziemie. Afryka Północna była dla Imperium Rzymskiego niezwykle ważną, ze względów ekonomicznych, prowincją. Jej stopniowe opanowywanie niosło obietnicę bogatych źródeł wszelkiego rodzaju dochodów (np. surowców) dla Rzymu.

Początek ekspansji rzymskiej w Afryce to okres III wojny punickiej i przyłączenie w 146 r. p.n.e. terytorium byłej Kartaginy, czyli mniej więcej dzisiejszej Tunezji. W kolejnych latach zwierzchnictwo Rzymu zostało rozciągnięte ponadto na Trypolitanię (105 r. p.n.e.) oraz Cyrenajkę (74 r. p.n.e.). Po wygranej przez Oktawiana wojnie o władzę z Markiem Antoniuszem wspieranym przez Kleopatrę, rzymską prowincją stał się również Egipt (30 r. p.n.e.), w którym swoje prawa straciła wówczas ostatnia z panujących hellenistycznych dynastii - Ptolemeusze.

Po powstaniu w 43 r. p.n.e. drugiego triumwiratu oraz pokonania pod Filippi ostatnich obrońców republiki Imperium został podzielone pomiędzy trzech wodzów. Afryka przypadła w udziale Markowi Emiliuszowi Lapidusowi, ale już wkrótce stracił on swoje posiadłości na rzecz konsekwentnie zdobywającego co raz większą władzę Oktawiana. Kiedy ten został niekwestionowanym jednowładcą i dokonał reformy w systemie zarządzania licznymi prowincjami, Afryka stała się jedną z tzw. prowincji senatorskich. Oznaczało to, że powszechnie uchodziła wówczas za stosunkowo skutecznie zromanizowany i zespolony z metropolią, nie stacjonowały w niej większe siły militarne a zarządzana była przez prokonsula.

W wyniku skomplikowanych zawirowań polityczno-militarnych związanych z walką poszczególnych stronnictw o władzę nad Rzymem w II połowie I w. p.n.e. zależność wasalną od Imperium uznał władca Mauretanii (obszar dzisiejszych Algierii i Maroka). Najpierw w 33 r. p.n.e. Oktawian przyłączył ten obszar do swojego państwa jako kolejną prowincję, ale w 25 r. p.n.e. oddał większość Mauretanii królowi Numidii Jubie II w podzięce za jego poparcie.

Z czasem Afryka Północna stała się dla Imperium bardzo ważną prowincją pod względem importu towarów oraz dochodów z handlu. Na urodzajnych ziemiach byłej Kartaginy oraz w Mauretanii istniało wiele dobrze prosperujących sadów oliwnych oraz istniały doskonałe warunki pod uprawę zboża. Z głębi lądu sprowadzano ponadto nabytych od lokalnych władców lub pochwyconych siłą niewolników oraz dzikie zwierzęta będące ozdobą niejednego domu oraz igrzysk w Rzymie. Egipt z kolei dostarczał niezbędnego m.in. administracji państwowej papirusu oraz w mniejszych ilościach len i szkoło.