Stanisław August Poniatowski - biografia, życiorys

Stanisław August Poniatowski na świat przyszedł dnia 17 stycznia 1732 roku, w miejscowości Wołoczyn. Rodzicami przyszłego króla byli Stanisław Poniatowski i Konstancja Czartoryska. Był on osobą wszechstronnie wykształconą. Dużą wiedzę zgromadził podróżując po Europie i przyglądając się zdobyczom innych krajów nie tylko w dziedzinie polityki, ale również kultury czy ustroju państwa (jak to miało miejsce podczas pobytu w Anglii).

Poniatowski ubiegał się o tron polski. W owych dążeniach miał poparcie Familii Czartoryskich oraz carycy Katarzyny. Jednakże, co do przychylności wschodniej monarchini, znajomość owa przysporzyła Poniatowskiemu, jako władcy, wiele kłopotów i nieprzyjemności. Udało mu się objąć tron w roku 1764. Oficjalna koronacja odbyła się jeszcze tego samego roku, dnia 25 listopada w Warszawie. Początki panowania nowego króla nie były łatwe, zresztą jak cały okres jego rządów. Pierwszym problemem, na jaki natrafił Poniatowski była postawa szlachty. Zarzucała ona władcy politykę prorosyjską. Poniatowskiemu ciężko było walczyć z tak formułowanymi zarzutami, które jak dotąd nie miały realnego odniesienia w rzeczywistości i polityce, którą starał się prowadzić. Wyrazem niezadowolenia szlachty z poczynań króla miała być konfederacja zawiązana w Barze dnia 22 października 1770 roku. Celem buntu było obalenie króla. 

Monarcha był człowiekiem światłym i skorym do przeprowadzania reform służących poprawie sytuacji w kraju. Tym bardziej krzywdzące było stanowisko, jakie zajmowała wobec niego szlachta. To właśnie on udoskonalił armię, wprowadzając do niej piechotę czy chociażby armaty. Panował również nad polityką monetarną w kraju. Organem kontroli miała być komisja mennicza. Król na uwadze miał rozwój i wykształcenie młodych ludzi. Dzięki niemu, w roku 1765, powstała Szkoła Rycerska, a także Komisja Edukacji narodowej (1772 rok). 

Szlachta i możni panowie z dużą dozą rezerwy przyglądali się poczynaniom władcy. Jednakże jeszcze większy niepokój, spowodowany staraniami i inicjatywami Poniatowskiego, odczuwała Katarzyna II. Aby zapobiec zbytniej samowoli polskiego władcy, na sejmie w roku 1767 uchwalono prawa kardynalne, których przestrzegania zobowiązała się strzec caryca. Rok później miały miejsce wydarzenia związane z konfederacją barską, o czym wspomniano wcześniej. 

Sytuacja kraju, jak i króla zaczynała się pogarszać. W roku 1772 zapadła decyzja o podziale Rzeczpospolitej między państwa ościenne. Rok później odbył się sejm, który zatwierdził I rozbiór Polski.

Król nie poddawał się i w dalszym ciągu starał się reformować kraj. Poniatowski został również mecenasem sztuki i podejmował na swym dworze wybitnych pisarzy, poetów, muzyków, malarzy, a nawet naukowców.

Jednym z najbardziej doniosłych wydarzeń, jakie miały miejsce za panowania Poniatowskiego, było uchwalenie Konstytucji 3 Maja w 1791 roku. Był to owoc prac, które toczyły się podczas obrad Sejmu Czteroletniego. Nie długo Polacy mogli cieszyć się swą wolnością, która była sukcesywnie ograniczana. Nieprzyjacielskie wojska wroga z za wschodniej granicy zaczęły stacjonować na ziemiach polskich już w roku 1792. Po tych wydarzeniach król przyłączył się do konfederacji targowickiej, co niestety nie przysporzyło mu chluby ani sławy, a wręcz przeciwnie.

W roku 1795 król Poniatowski musiał udać się (pod przymusem) do Grodna. Jeszcze tego samego roku zrzekł się polskiej korony. 

Stanisław August Poniatowski zmarł dnia 12 lutego 1798 roku w Petersburgu.