Św. Franciszek z Asyżu - sylwetka postaci

Święty Franciszek z Asyżu (właściwie Giovanni Bernardone) przyszedł na świat w roku 1181 (lub 1182) w leżącym w centrum Półwyspu Apenińskiego miasteczku Asyż.

Był synem bogatego umbryjskiego kupca Pietro Bernardone i jego żony Piki. Na chrzcie rodzice wybrali swojemu synowi imię Jan – ku chwale Jana Chrzciciela, ale niedługo potem, będący pod przemożnym wpływem Francji, ojciec zmienił je na Franciszek.

Początkowy okres swojego życia młody Franciszek spędził w całości w rodzinnym Asyżu, gdzie w parafialnej szkole św. Jerzego zdobył elementarne wykształcenie. Po osiągnięciu pełnoletniości brał on aktywny udział w wojnach o podłożu ekonomicznym, toczonych przez Asyż z sąsiednimi miastami.
Przełomowym w jego życiu wydarzeniem było objawienie, jakiego doświadczył w roku 1205 i pod wpływem którego radykalnie zmienił swoje życie. Według biografów przyszłego świętego, Chrystus, objawiając się Franciszkowi w kościele San Damiano, nakazał mu odnowić niszczejącą świątynię, za co zabrał się on niezwłocznie.

Aby zdobyć pieniądze na pokrycie kosztów remontu, Franciszek dopuścił się kradzieży niewielkiej ilości sukna ze sklepu swojego ojca, za co został przez niego uwięziony i postawiony przed sąd biskupi – wyrok nakazywał mu zwrot ojcu równowartości przywłaszczonych dóbr. Jednak wówczas, ku zdziwieniu wszystkich obecnych, Franciszek oznajmił, iż nie posiada już ojca, a następnie zdjął z siebie całe odzienie i wraz z pieniędzmi ofiarował je pokrzywdzonemu. Od tego momentu Franciszek wiódł żywot eremity wypełniony pokutą i dobrymi uczynkami.

Po wysłuchaniu jednego z kazań w roku 1208 Franciszek postanowił porzucić habit i przywdziać skromniejszy strój – prostą brązową tunikę, jaką zwykli nosić biedacy oraz skoncentrować się na nawoływaniu społeczeństwa chrześcijańskiego do wewnętrznego oczyszczenia i pokuty. Przemierzając boso Italię, Franciszek pozyskał w niedługim czasie kilku towarzyszy, którzy jego wzorem postanowili sprzedać swoje majątki i rozpocząć nowe, ascetyczne życie wędrownych kaznodziejów.

W roku 1210, spisawszy główne założenia swojej ideologii życiowej, Franciszek przedstawił osobiście w Rzymie papieżowi Innocentemu III projekt reguły nowego zakonu z nadzieją, iż otrzyma na jego założenie przyzwolenie głowy Kościoła. Ostatecznie papież – rzekomo pod wpływem wizji we śnie – zatwierdził regułę tzw. braci mniejszych, nakazując im głoszenie pokoju i nawoływanie do pokuty. Następnie Franciszek wraz z grupą swoich naśladowców udał się do Porcjunkuli pod Asyżem, gdzie powstała historyczna pierwsza siedziba franciszkanów.

W roku 1217 kapituła generalna zakonu podjęła decyzję o rozszerzeniu franciszkańskiej działalności na tereny zaalpejskie oraz Ziemię Świętą, ale na wyraźne życzenie papieskiego legata Franciszek pozostał jeszcze jakiś czas w Italii. W roku 1219 Franciszek odbył podróż na Bliski Wschód oraz do Egiptu, gdzie swoją osobowością zyskał sobie przychylność m. in. egipskiego sułtana, aby następnie spędzić cały rok na pobożnym nawiedzaniu świętych sanktuariów chrześcijaństwa w Palestynie i okolicach.

Po powrocie do Italii, Franciszek dobrowolnie zrzekł się przewodzenia zakonowi, oddając swój urząd w ręce zaufanego brata Pietro Cattaniego. Od połowy lat 20-tych XIII wieku sędziwy już Franciszek coraz bardziej odczuwał postępującą chorobę oczu.

W roku 1226 powrócił po raz ostatni do rodzinnego Asyżu, gdzie zmarł w dniu 4 października roku 1226. W roku 1230 jego ciało zostało przeniesione do docelowego miejsca wiecznego spoczynku, czyli bazyliki na Colle del Paradiso w Asyżu. Dwa lata wcześniej, papież Grzegorz IX ogłosił Franciszka – prywatnie swojego wielkiego przyjaciela – świętym Kościoła katolickiego.