Babilonia - państwo babilońskie

Można wyróżnić cztery okresy w dziejach państwa babilońskiego: starobabiloński, średniobabiloński, nowobabiloński, oraz chaldejski.

Okres starobabiloński zamyka się w przedziale 1894-1595 r. p.n.e. 1894 rok p.n.e. jest rokiem założenia dynastii amoryckiej w Babilonie przez władcę Sumu-abum. Pod zwierzchnictwem jednego z jego następców, Sin-muballita, znajdowały się już miasta całej północnej Babilonii. Babilon do potęgi wyniósł jednak dopiero jego syn, sławny z kart historii Hammurabi, panujący w XVIII w. p.n.e. Okres starobabiloński to czas przemian, moment, kiedy znaczenie Babilonii sukcesywnie wzrasta.

Hammurabi rozpoczął organizację państwa od uporządkowania jego spraw wewnętrznych, rozpoczęcia działań dyplomatycznych, a w końcu sprytne poruszanie się pomiędzy sojusznikami i zawieranie z nimi układów, w zależności od potrzeby i konieczności. W końcu rozpoczął czas podbojów, które zapewniły mu szeroką władzę. Hammurabi znany jest w historii przede wszystkim jednak z opracowanego kodeksu praw. Prawa te opierały się o proste i przejrzyste zasady, zawierały w sobie surowe kary – kradzież miała być karana śmiercią (w przypadku pochwycenia złodzieja), a podniesienie ręki na rodzica przez syna – ucięciem ręki.

W roku 1595 p.n.e. Babilon upadł po raz pierwszy. Ugiął się pod potęgą hetyckiego króla, Mursilisa I. To, czego on nie zagrabił, złupili Kasyci atakując osłabione miasto. Nastał okres średniobabiloński, zwany też kasyckim. Trwał od 1595 r. p.n.e. do roku 1157. Najeźdźcy bardzo szybko zasymilowali się przyjmując kulturę i zwyczaje Babilończyków. Królestwo kasyckie składało się z krajów-księstw, z centrum zogniskowanym wokół Babilonu. Największy okres świetności przypadł na XIV wiek p.n.e., kiedy to panował Kurigalz II Młodszy – odparł atak Elamitów, po czym podbił sam Elam. Jednak w połowie wieku XII p.n.e. Elam był ponownie na tyle silny i niezależny, że najechał Babilonię, pozbawiając ją zupełnie znaczenia.

Był rok 1157 p.n.e. Przyjmuje się go za początek okresu nowobabilońskiego, który będzie trwał do 626 roku p.n.e. Już niebawem państwo miało się podnieść z popiołów, a to dzięki Nabuchodonozorowi I, przedstawicielowi II dynastii z Isin. Pokonał on Elam mszcząc się przy tym za złupienie Babilonu. Kolejny okres w dziejach państwa rozpoczął się wraz z rokiem 626 p.n.e. i trwał do 539 p.n.e. Był to czas potęgi chaldejskiej, której twórcą był Nabopolasar, panujący od roku 626 p.n.e., do 605 p.n.e., po którego to okresie rządów władzę objął jego syn, sławny Nabuchodonozor II. Pokonał on Egipt (wyprawa została skrupulatnie przygotowana już przez jego ojca, który jednak zmarł, zanim udało mu się ją poprowadzić), po czym nastąpiło zdobycie Syrii, Fenicji, aż w końcu Jerozolimy. W roku 571 p.n.e. pokonał Tyr.

Potęga, jaką udało mu się zbudować, była niezaprzeczalna. Konstruował sojusze, nie dopuszczał do tworzenia się takich, które mogłyby zagrozić Babilonii, która przeżywała właśnie złoty okres. Po jego śmierci nastał jednak czas spisków dworskich i walki o władzę. Początkowo nie zagrażało to Babilonii, ale gdy władze ostatecznie zdobył Nabonid (będzie panował w latach 556 - 539 p.n.e.), państwo zaczęło chylić się ku upadkowi. Nie potrafił on tak jak Nabuchodonozor II lawirować pomiędzy dyplomacją a groźbą i utrzymywać napiętą sytuację zewnętrzną w stanie kontrolowanym. Zraził też bardzo szybko do siebie swoich własnych poddanych. I tak w roku 539 p.n.e. Persowie położyli kres babilońskiej potędze. Wszystko rozstrzygnęło się pod Opis leżącym nad Tygrysem. Bitwa była szybka i rozstrzygająca. Państwo babilońskie upadło.