Chodwig I - panowanie Chlodwiga I

Panowanie Chlodwiga I wniosło trwały wkład w kształtowanie się wczesnośredniowiecznego modelu państwa europejskiego, zrywając jednocześnie z antycznymi wzorcami organizacji plemiennej na ziemiach barbarzyńskich oraz stopniowym podziałem administracyjnym Imperium Rzymskiego.

Chlodwig, bodaj najwybitniejszy przedstawiciel frankijskiej dynastii Merowingów, urodził się około roku 466 jako syn Childeryka I oraz Basiny. Samodzielne przywództwo nad państwem frankijskim objął w roku 481 po śmierci swojego ojca i od razu wprowadził spore zmiany w polityce zagranicznej Franków - odwrócił się od dotychczasowego sojuszu z Rzymem i postanowił definitywnie zrzucić resztki jego zwierzchności nad Galią. W roku 486 rozpoczął wojnę z rzymskim namiestnikiem Syagriuszem, która zakończyła się zgodnie z jego oczekiwaniami jeszcze w tym samy roku - sam Syagriusz dostał się do niewoli frankijskiej w jednej z bitew i z rozkazu Chlodwiga został stracony. Cała Galia, aż po rzekę Loarę, dostała się wówczas pod panowanie frankijskie. Następnym celem ekspansji Chlodwiga stali się Alamanowie na wschodzie, na których to władca frankijski zdecydował się uderzyć razem ze swoimi sojusznikami. Wojna zakończyła się w roku 502 druzgocącym zwycięstwem Franków, którzy w jej wyniku przyłączyli do swojego państwa część wrogiego terytorium.

Podobno, przed jedną z bitew przeciwko Alamanom, Chlodwig zapowiedział, że jeśli uda mu się odnieść ostateczne zwycięstwo to porzuci dotychczasowe pogańskie wierzenia i przyjmie wraz ze swoją świtą chrzest. Stało się to w dniu Bożego Narodzenia roku 496, kiedy to w katedrze w Reims tamtejszy biskup Remigiusz (późniejszy święty kościoła) ceremonialnie i sakramentalnie przyjął Chlodwiga w poczet władców chrześcijańskich.

Nawiązawszy bliższe stosunki z dworem bizantyńskim, Chlodwig uderzył na swojego jedynego, liczącego się jeszcze rywala, potężne państwo Wizygotów na południowym-zachodzie (na terenie dzisiejszej południowej Francji i Hiszpanii), które wspierane było dodatkowo przez siły króla Taodoryka I Wielkiego. Podczas bitwy pod Vouille w roku 507 śmierć poniósł król Alaryk II i w konsekwencji tego Wizygoci musieli uznać zwierzchnictwo swojego zaborczego sąsiada i oddać mu galijską część swojego państwa.

Wielkim wyróżnieniem dla króla Chlodwiga stało się w ostatnim etapie jego życia nadanie mu tytułu konsula, czyli spadkobiercy obalonych tradycji cesarzy rzymskich, co stało się historyczną podstawą do precedensowej koronacji Karola Wielkiego w roku 800. Za panowania Chlodwiga I wiodącą rolę w państwie zaczął pełnić Paryż, umowne centrum i siedziba merowińskiego dworu a także miejsce śmierci króla w roku 511.

Po śmierci Chlodwiga I nie udało się jego następcom utrzymać jedności potężnego państwa Franków, które wkrótce potem zostało podzielone pomiędzy czterech jego synów. Rozbicie na pomniejsze organizmy państwowe nie przeszkodziło jednak Frankom w kontynuowaniu ekspansji, której celem stał się wówczas Burgundia.