Monte Cassino 1944 - przyczyny bitwy

Ofensywa aliancka we Włoszech, rozpoczęta lądowaniem w okolicach Salerno w pierwszej swojej fazie posuwała się konsekwentnie na północ. Jednak umocnienie się Niemców na tzw. Linii Gustawa w najwęższym miejscu Półwyspu na długi czas zatrzymało natarcie sprzymierzonych. Korzystne dla obrońców ukształtowanie terenu oraz niemożność wykorzystania przez wojska brytyjsko-amerykańskie przewagi jaką dawały wojska pancerne spowodowały długotrwałe walki wzdłuż ufortyfikowanych pozycji niemieckich, które przynosiły jedynie aliantom spore straty.

Kluczową rolę w niemieckim systemie obrony Linii Gustawa odgrywał benedyktyński klasztor na wzgórzu Monte Cassino, którego kilkakrotne próby zdobycia poprzedzane ciężkimi bombardowaniami nie przyniosły sukcesu.

Dowódcy sprzymierzonych nie mieli wątpliwości co do faktu, iż należy jak najszybciej przełamać opór niemiecki oraz kontynuować marsz na północ w kierunku Rzymu. Spodziewanych rezultatów nie przyniósł desant części wojsk alianckich pod Anzio, który oprócz zdobycia przyczółku na terenie portu, nie przyczynił się do błyskawicznej zmiany sytuacji na froncie włoskim.

W tej sytuacji, w obliczu palącej konieczności otwarcia drogi do Rzymu oraz kolejnych kończących się niepowodzeniem prób przełamania Linii Gustawa, dowództwo alianckie zdecydowało się przeprowadzić w lutym 1944 r. zmasowany atak na masyw Monte Cassino, które jak się okazało później było przełomowym momentem dla przebiegu ofensywy alianckiej we Włoszech.