Konflikt libański w latach osiemdziesiątych

Konflikt na Bliskim Wschodzie nie miał końca. Lata osiemdziesiąte XX wieku mimo nadziei nie przyniosły rozwiązania niezwykle nabrzmiałego konfliktu na tych terenach. Ugodowa, pokojowa i ustępliwa polityka Egiptu doprowadziła do złagodzenia napięcia między tym krajem i Izraelem, jednak zaostrzyła izolację Kairu w świecie arabskim. Konflikt przeniósł się na tereny Libanu, który uległ podziałowi strefy wpływów.

W konflikcie tym, typowym dla okresu zimnej wojny, swoją aktywność wykazywały mocarstwa, których interesy się krzyżowały. Tak wytłumaczyć można obecność Związku Radzieckiego i USA. Bardzo często więc pewne sprawy w konflikcie libański przysłaniała rywalizacja dwóch mocarstw, na czym traciły państwa rzeczywiście zaangażowane w konflikt. Obie strony dążyły do jak najkorzystniejszego dla siebie rozwiązania. W południowej części kraju stacjonowały wojska izraelskie a w północnej - syryjskie. Doszło do krwawej walki w wyniku której zrujnowana została cała stolica Libanu, fundamentaliści i terroryści przeprowadzali masowe porwania, które służyły do negocjacji z wrogami, za cenę życia zakładników wzmagano poczucie terroru, działania te miały spełnić postulaty terrorystów - chodziło o zwolnienia uwięzionych wcześniej zamachowców.

Główna organizacja polityczna Palestyńczyków kierowana przez Jasira Arafata tzw. OWP  - Organizacja Wyzwolenia Palestyny cieszyła się zaufaniem Związku Radzieckiego i innych państw, uważano bowiem, że spełnia ona wymogi oficjalnej reprezentacji interesów palestyńskich. Stąd też OWP mogła zaistnieć na arenie międzynarodowej jako głos Palestyny, każdy uważał ta organizację za oficjalne stanowisko Palestyny a każda decyzja OWP była głosem wszystkich Palestyńczyków. OWP była w zasadzie jedynym sensownym organem przedstawicielskim Palestyny, który pragnął rozmów i który poruszał problem konfliktu na arenie międzynarodowej, być może ogromną rolę odegrała tutaj charyzmatyczna osoba Jasira Arafata. W OWP dochodziło jednak do częstych zmian taktyki i rozłamów, które wywoływały walki wewnątrz ruchu palestyńskiego. Przedstawicielstwo palestyńskie było podzielone, składało się z dwóch frakcji - jedna dążyła do pokojowego rozwiązania problemu druga z kolei reprezentowana przez fundamentalistów islamskich pragnęła metodami terroru osiągnąć zamierzone cele.

Poprawa atmosfery międzynarodowej dzięki zmianom w ZSRR doprowadziła do pewnego postępu w kwestii bliskowschodniej. Rozprężenie w zimnej wojnie sprzyjało normalizacji stosunków na Bliskim Wschodzie. Prezydent USA George Bush i Związku Radzieckiego Michaił Gorbaczow zorganizowali konferencję w 1991 r. która miała za zadanie wyjaśnić problem bliskiego wschodu i doprowadzić do rozmów obu zwaśnionych stron. Osiągnięcie konsensusu nie było jednak takie łatwe. W rzeczywistości sprawa konfliktu ciągnęła się aż do 1992 r. i niewiele osiągnięto. Jasir Arafat w późniejszym czasie otrzymał pokojową Nagrodę Nobla.