Polityka Polski wobec Litwy i Ukrainy (1918-1922). Polska i Litwa, Polska i Ukraina

Kiedy po 123 latach zaborczej niewoli Rzeczpospolita odzyskała niepodległość, stanęła przed kolejnymi problemami. Sporne okazały się kwestie, powstającej na dawnych terenach  Polski, Ukrainy oraz Litwy. Jakie stanowisko wobec nich powinna zająć II RP?

Pomiędzy tymi państwami tliły się  konflikty dotyczące głównie zasobów terytorialnych. W Polsce z dużym niezadowoleniem spotkał się fakt, iż Litwa Środkowa oraz samo Wilno zostało przyznane Litwie, gdzie żyło dużo Polaków. Poza tym Wilno było dla Polski ważnym ośrodkiem kulturalnym. Ukraina otrzymała duże połacie terenów na wschód od Zbrucza i Horynia, do których II Rzeczpospolita rościła sobie pretensje.

W Polsce istniały przynajmniej dwa podejścia reprezentowane przez przeciwne sobie obozy. Z jednej strony stał Józef Piłsudski ze swoimi zwolennikami, z drugiej zaś Roman Dmowski, przewodniczący Komitetu Narodowego Polski.

Pierwszą z dwóch głównych propozycji wysunął Józef Piłsudski, który zbudował wizję federacyjną. Zakładała ona, iż przy pomocy Rzeczpospolitej takie kraje jak Białoruś, Litwa i Ukraina zostaną oderwane od Rosji, która była przez Piłsudskiego postrzegana jako największy wróg polskości i niepodległości...