Na stronie używamy cookies. Korzystanie z witryny oznacza zgodę na ich wykorzystywanie. Szczegóły znajdziesz w Polityce Prywatności.
unikalne i sprawdzone wypracowania

Normanowie - grupa etniczna, społeczeństwo, podboje. Opracowanie

Termin „Normanowie” pochodzi z języka staronordyckiego i oznacza dosłownie „ludzi z północy”, a używany jest powszechnie do określenia wczesnośredniowiecznych mieszkańców Półwyspu Skandynawskiego. W Europie stali się oni znani dzięki swojej wielkiej waleczności oraz ogromnej wartości bojowej swoich wojowników, a także ze względu na organizowane już od VII wyprawy łupieskie.

Normanowie etnicznie należeli do grupy German Północnych. Około IX w. podzielili się oni na cztery mniejsze grupy plemienne: panujących w środkowej i północnej części Półwyspu Skandynawskiego Szwedów, zamieszkujących cieśniny łączące Skandynawię z Europą oraz Jutlandię Duńczyków, Norwegów na zachodzie oraz spotykanych głównie na południu Skandynawii Gotów.

Ciężkie warunki klimatyczne oraz niekorzystne ukształtowanie pokrytego głównie przez rozległe pasma górskie i lasy Półwyspu Skandynawskiego sprawiły, że Normanowie z czasem zostali niejako zmuszeni do poszukiwania nowych terenów pod osadnictwo. Nie bez znaczenia był również wysoki przyrost naturalny oraz postępujące przeludnienie niewielkich i nielicznie nadających się do zwartego osadnictwa terenów Skandynawii. Specjalizujący się głównie w rybołówstwie, mniej w hodowli i  rolnictwie, Normanowie przywykli do dalekich wypraw morskich w poszukiwaniu łowisk, które z czasem przekształciły się w zorganizowane akcje osadniczo-łupieskie.

Społeczeństwo skandynawskie w miarę swojego stosunkowo powolnego rozwoju uległo rozwarstwieniu pod względem majątkowym na panów (drott) i chłopów, którzy jednak posiadali oprócz niekwestionowanej wolności osobistej (co w średniowiecznej Europie było raczej ewenementem) także spory wpływ na władzę poprzez udział w wiecach i zgromadzeniach. W gospodarstwach rolnych i hodowlanych w Skandynawii pracowali głównie niewolnicy oraz tzw. brańcy – jeńcy pochwyceni w czasie licznych zamorskich kampanii wojennych. Normański świat plemienny cechował lokalny partykularyzm, tj. rozbicie na pomniejsze państewka i władztwa, które zakładane były przez niemal każdego, posiadającego w miarę silną drużynę, wodza przyjmującego następnie tytuł króla (konung).

W IX w. normańskie plemiona jutlandzkie zetknęły się po raz pierwszy z chrześcijańskim państwem Franków w czasie wojen, jakie toczyli oni z Sasami – sojusznikami Normanów. Rozszerzanie się w Europie wpływów nowej religii zaowocowało przyjęciem przez władcę duńskiego Haralda Klaka chrztu w obrządku łacińskim z rąk Ludwika Pobożnego w roku 826. Około roku 900 dokonało się ostateczne zjednoczenie plemion duńskich w jedno państwo pod wodzą króla Groma Starego. Jego syn i następca Harald Sinozęby (958-987) toczył zacięte boje z ekspansywnym Cesarstwem Niemieckim, ale w końcu musiał uznać jego zwierzchnictwo. Największą potęgę osiągnęło państwo duńskie pod wodzą króla Kanuta II Wielkiego (1018-1035), który zdołał czasowo zdobyć również korony Anglii (1016) oraz Norwegii (1028).

Również w IX w. (872) dokonało się za sprawą Haralda Pięknowłosego z rodu Ynglingów zjednoczenie i powstania Królestwa Norwegii. Jednak niemal całe następne stulecie wypełniły głównie walki o władzę pomiędzy lokalnymi możnymi (jarlami), które ukrócił dopiero w 995 r. po powrocie z wygnania Olaf Tryggvasson, któremu również przypisuje się wprowadzenie w Norwegii chrześcijaństwa.

Cykliczne najazdy Normanów na pobliskie terytoria towarzyszyły im niemal od samego początku istnienia ich bytu plemiennego w VII w. Jednak ich typowo łupieski charakter zmienił się na przestrzeni IX w. i od tego czasu przypominał raczej zorganizowaną i zakrojoną na szeroką skalę akcje osadniczą.

Podobne wypracowania do Normanowie - grupa etniczna, społeczeństwo, podboje. Opracowanie