Ponadczasowość „Hymnu o Miłości” św. Pawła

Hymn, czyli patetyczna i uroczysta pieśń, w której wysławia się Boga (boga), ideę lub osobę korzeniami sięga już starożytności. Najpopularniejszym autorem hymnów jest Horacy, który zasłynął jako twórca odkrywczych, refleksyjnych utworów dotyczących szeroko pojętego losu ludzkiego. Jednak dopiero średniowiecze rozwinęło ów gatunek literacki, w całości poświęcając go Bogu, a inspiracje czerpiąc właśnie z twórczości apostolskiej.

Jednym z najznamienitszych przykładów tego gatunku jest „Hymn o Miłości” autorstwa św. Pawła z Tarsu, będący częścią Pierwszego Listu do Koryntian. Stanowi on dzieło uniwersalne i ponadczasowe, ukazujące wieczność podstawowych cnót. W pierwszej części hymnu autor wylicza charyzmaty Ducha Świętego, by natychmiast zanegować ich sensowność, jeśli nie towarzyszy im tytułowa idea - miłość. Jest to więc dar mówienia językami („Gdybym mówił językami ludzi i aniołów, a miłości bym nie miał”), umiejętność przewidywania przyszłości („Gdybym też miał dar prorokowania i znał wszystkie tajemnice”), mądrość, wiara („i posiadał wszelką wiedzę, i wszelką możliwą wiarę”), a także miłosierdzie i pokuta („gdybym rozdał na jałmużnę...