Astrid Lindgren „Bracia Lwie Serce” - charakterystyka bohaterów

Narratorem i jednym z głównych bohaterów powieści „Bracia Lwie Serce” jest niemal dziesięcioletni Karol Lew. Na Ziemi jest on nieszczęśliwym i pogrążonym w cierpieniu chłopcem. Na jego wyglądzie odbija się choroba – jest chudy i niski, a włosy nieregularnie opadają mu na twarz. W Nanjigali jego wygląd niewiele się zmienia, ale chłopiec staje się zdrowy, przybywa mu energii, posiada także nowe umiejętności.

Od zawsze jego największym przekleństwem była samotność. Kiedy leżał w łóżku, nie mógł znaleźć przyjaciół, a czas umilały mu rozmowy z bratem. Z tego powodu Sucharkowi brak wiary w siebie. Jednak pobyt w Nanjgali wszystko zmienia, a Karol uczy się tam prawdziwego męstwa.

Karol to postać z pozoru bojaźliwa i zamknięta w sobie. Często towarzyszy mu uczucie strachu, które potrafi jednak pokonać, gdy jest to konieczne. Bardzo przywiązuje się on do ludzi (Mateusz, Jonatan) i zwierząt (Fialar). Największą miłością darzy oczywiście brata, który stanowi dla niego wzór. To właśnie z jego powodu podejmuje decyzję o wyruszeniu z Doliny Wiśni. W jej trakcie wielokrotnie wykazuje się sprytem i odwagą, których najprawdopodobniej sam się po sobie nie spodziewał.

Jonatan Lew jest trzynastoletnim bratem Karola. Chłopiec już podczas ziemskiego życia wykazywał się zdolnościami przywódczymi i wielką odwagą. Także w Nangijali stał się wielkim bohaterem.

Jonatan jest niesamowicie odważny. Nie boi się niczego, a kiedy w zagrożeniu jest jego ukochany brat, gotów jest dokonać naprawdę wielkich czynów. Cechuje się także sprytem, przebiegłością i niezwykłą wytrwałością. Jego postępowanie zawsze było honorowe. Jonatan gardził zabijaniem, a z opresji ratował nawet najgorsze szumowiny, gdyż uważał, że tylko śmieć nie niesie pomocy innym. Nigdy nie stał się taki, jak ci, których tak bardzo nienawidził. Na wszystkich ludziach wielkie wrażenie robi jego wygląd – to wysoki chłopak, mający wspaniałą blond czuprynę i niesamowite, niebieskie oczy.

Starszy z braci Lwie Serce jest niezawodny. Każde zadanie stara się wypełnić do końca. Jednak wielokrotnie okazuje się, że nigdy nie udałoby mu się, gdyby nie pomoc młodszego, niedocenianego przez innych (ale nie przez Jonatana) brata.

Matką braci Lwów była Sigfrida, o której wiemy bardzo mało. Była ona krawcową i bardzo tęskniła za swoim mężem – Axlem. Opuścił on rodzinę dawno temu i nikt nie wie, czy zamieszkał gdzie indziej, czy zginął w katastrofie morskiej.

Sofia to mieszkanka Nangijali. Kobieta ta nie jest ani stara, ani młoda. Jonatan nazywa ją „królową gołębi”, ponieważ kobieta za pomocą tych ptaków komunikowała się z sąsiednią doliną. Przewodzi ona przeciwnikom Tengila w Dolinie Wiśni. Jest odważna, ale nigdy nie podejmuje pochopnych decyzji. Nawet gdy Karol wskazywał jej zdrajcę, nie chciała mu uwierzyć na słowo. Jednak kiedy zachodzi taka potrzeba, nigdy nie waha się, by ukarać zło.

Hubert także jest mieszkańcem Doliny Wiśni. To najlepszy łucznik w tym miejscu. Na początku wydaje się nieco oschły i tajemniczy, co sprawia, że chłopcy zaczynają go podejrzewać o zdradę. Szybko okazuje się jednak, że Hubertem powoduje wielka ambicja i zazdrość. Był niezadowolony z faktu, że to Sofia była naczelniczką przeciwników Tengila. Bohater ten wykazywał się męstwem – uratował Karola przed wilkami, wziął także udział w ostatecznej walce, lecz zginął na samym jej początku.

Jossi był karczmarzem w „Złotym Kurze”. Sprawiał wrażenie osoby bardzo miłej i przyjaznej, także ze względu na przyjemną powierzchowność (rumiana twarz, uśmiech). Pocieszał Karola i częstował go ciastkami, by młodzieniec nie martwił się o brata. Jego zachowanie było jednak podszyte fałszem i żądzą władzy. Potajemnie sprzymierzył się  z Tengilem, gdyż ten obiecał mu tytuł Króla Doliny Wiśni. Tak naprawdę był to człowiek tchórzliwy i bardzo kłamliwy. Więcej mówił niż robił, a szczególnie lubił przechwalać się swoimi dokonaniami, które, tak naprawdę, były minimalne. Zginął w odmętach Prastarej Rzeki.

Mateusz mieszkał w Dolinie Dzikich Róż. Był srebrnowłosym starcem, do którego chatki trafił Karol, gdyż zobaczył przed nią gołębia Sofii. Staruszek zgodził się być dziadkiem chłopca. Okazało się, że współpracuje z buntownikami i pod nieobecność Orwalda jest ich naczelnikiem w Dolinie Dzikich Róż. Mateusz nigdy nie zdradzał swojego strachu, ukrywając go pod wielką odwagą. Wielokrotnie potrafił znaleźć wyjście z najgorszych opresji. Jego postawa wielokrotnie uratowała życie głównym bohaterom. Niestety ostateczna walka okazała się dla niego ostatnią, co było szczególnie bolesne dla Karola, który pokochał go jak prawdziwego dziadka.

Orwar był człowiekiem niezwykle mężnym i wytrzymałym. Nawet więzienie w Grocie Katli nie mogło go złamać. Po uwolnieniu przez chłopców zaczął przygotowywać powstanie. Karol widział w nim wewnętrzny ogień i wielkie pragnienie wolności. Orwar nie bał się ryzykować własnym życiem, by przywrócić w swojej krainie ład i porządek.

Tengil był złowrogim tyranem, który najechał zielone doliny. To postać niezwykle mroczna, odziana w czerwoną zbroję i hełm ozdobiony piórami tego samego koloru. Jego spojrzenie pełne było nienawiści, a oczy zdawały się nie dostrzegać prostych ludzi. Był bezlitosny, nie wahał się zdzierać z ludzi wszystkich ich dóbr. Wciąż wymagał więcej, a jego ulubioną rozrywką wydawało się nękanie biednych mieszkańców Doliny Dzikich Róż.

Weder, Kader i Gruby Dodik to jedni z żołnierzy Tengila. Wszystkich ich cechowała niska spostrzegawczość, głupota i nienawiść do prostych ludzi. Nie byli jednak wystarczająco bystrzy, by móc pokonać powstańców. Wojownicy Tengila mocni byli tylko w grupie, samotnie bali się podjąć jakiekolwiek kroki. Łatwo dawali się wyprowadzić w pole, gdyż wierzyli w to, że nikt nie jest w stanie ich pokonać.