Jan Twardowski „Który stwarzasz jagody” - interpretacja i analiza wiersza

Jan Twardowski urodził się w 1915 roku w Warszawie, umarł w 2006 roku. Zaliczany jest w poczet najwybitniejszych polskich poetów religijnych, jest czołowym reprezentantem współczesnej liryki religijnej. Poezja Twardowskiego przyciąga swoją prostotą, a jednocześnie poruszaniem trudnych tematów dotyczących przede wszystkim relacji człowieka z Bogiem.

Wiersz „Który stwarzasz jagody” powstał w 1978 roku, w 1984 roku poeta opublikował zbiór poezji pod tym samym tytułem.  Utwór napisany jest wierszem wolnym, nie zawiera rymów, jego język przypomina mowę potoczną. Adresatem wiersza jest Bóg, podmiot liryczny zwraca się do Niego bezpośrednio: „Ty który stwarzasz jagody/ królika z marchewką/ lato chrabąszczowe…”. Bóg nazywany jest więc „Tym, który stwarza”, Twardowski odwołuje się do Księgi Rodzaju, do dzieła stworzenia. Bóg jako kreator świata wysuwa się na pierwsze miejsce.  Świat stwarzany przez Boga u Twardowskiego obdarty jest jednak z patosu, nie jest czymś odległym, niewyobrażalnym. Bóg stwarza: „cień wielki małych liści/ zawilec półobecny bo uwiędnie zanim go się przyniesie do domu/ czosnek niedźwiedzi dla trzmieli…”. Poeta opisuje świat ludzki bardzo ciepło, pochyla się nad „ślimakiem, który zasypia na sześć miesięcy” czy „niezgrabnym śniegiem”. 

Z wersów utworu da się wyczytać głęboki panteizm, a więc przekonanie, że Bóg znajduje się w najmniejszym swoim stworzeniu. Utwór przybliża Boga ludziom, uczy odnajdywać Go w codziennych, na pozór błahych rzeczach. Ostatnie dwa wersy odbiegają od całości wiersza i stanowią rodzaj manifestu poetyckiego. Poeta prosi Boga: „spraw/niech poeci piszą wiersze prostsze od wspaniałej poezji”. Twardowski całą swoją poezją udowadnia, że prostota słów nie oznacza prostoty myśli. Ucieka od wyrafinowanych metafor czy skomplikowanych porównań. Pragnie w prosty i przystępny człowiekowi sposób pokazać piękno codziennego świata i obecnego w nim Stwórcę.