Michaił Lermontow - biografia, życiorys

Michaił Lermontow jest jednym z najwybitniejszych twórców rosyjskich XIX wieku. Znany poeta, doceniany prozaik i dramatopisarz, którego utwory wpłynęły na rozwój literatury rosyjskiej i europejskiej. Urodził się w 1814 roku w Moskwie w zamożnej, szlacheckiej rodzinie. Po odbyciu początkowej edukacji studiował na Uniwersytecie Moskiewskim, aby następnie w Petersburgu uczestniczyć w szkole podchorążych gwardii.

Debiut Michaiła Lermontowa przypada na rok 1835, kiedy drukiem ukazuje się poemat napisany w 1828 roku, zatytułowany „Chadży Abrek”. W roku 1837 drukiem ukazał się utwór „Śmierć poety”. Utwór ten ukazuje w pełni charakter twórczości Lermontowa, który daje się poznać jako poeta buntowniczy, angażujący się w tematykę polityczną oraz w spory społeczno-polityczne. Utwory Lermontowa są bardzo odważne; wywarły znaczący wpływ na całą literaturę rosyjską.

Na charakter literatury Lermontowa wywarła wpływ mentalność romantyczna. Tworzył pod wpływem dzieł takich twórców jak Schiller czy Byron, których dzieła studiował w młodości. W jego utworach ujawniają się takie stany jak melancholia czy pesymizm, a sytuacja społeczno-polityczna Rosji sprzyja nastrojom buntowniczych. Kolejny etap twórczości Lermontowa cechuje obecność myśli refleksyjno-filozoficznych. Jednocześnie jego poezja nacechowana jest – przy mocnym zakorzenieniu w poetyce romantyzmu – tchnieniem nowoczesności.

Do najważniejszych dzieł Michaiła Lermontowa należą: „Napoleon”, wydany w 1829 r., „Nowogród”, „Anioł”, „Żagiel”, „Pieśń Barda”, a także: „Pragnienie”, „I smutek, i nuda”, „Ojczyzna”. W końcowym etapie twórczości ukazuje się poemat „Oleg”, a także dramaty: „Ludzie i namiętności” (1830 r.) i „Maskarada” (1837 r.). Ostatnimi wydanymi dziełami są: powieść „Bohater naszych czasów” z 1840 roku oraz poemat „Demon” z 1841.  W tym samym roku Michaił Lermontow został skazany przez sąd wojenny na zsyłkę na Kaukaz. Wyrok ten był karą za udział w pojedynku. Podczas zesłania pisarz zginął po aresztowaniu przez policję.