Julian Tuwim „Strofy o późnym lecie” - środki stylistyczne i ich funkcja w utworze

W wierszu Tuwima „Strofy o późnym lecie” poeta opisuje piękno momentu przejścia późnego lata w jesień. Niemal każda z dwunastu czterowersowych strof posiada elementy typowe zarówno dla jednej, jak i drugiej pory roku. Sama tematyka wiersza zakłada ujęcie świata w ruchu, a więc jego dynamizację. Wyraźna wydaje się również atmosfera pewnej cykliczności, dająca poczucie swojskości i bezpieczeństwa.

Tuwim stosuje także personifikację, czyli przedstawienie zjawisk natury oraz zwierząt o nacechowaniu ludzkim. Przykładem na to jest opis siana („Siano suche i miodne / Wiatrem nad łąką stoi. / Wetchnie, wonią powieje / I znów się uspokoi”) czy też lata, które „już nie wytrzyma” i zaraz „rozsadzi korki” butelek, w które zostało rozlane (to także piękna metafora lata jako szlachetnego wina).

Obecne są w wierszu także liczne porównania, takie jak: „obłoki leżą w stawie, / jak płatki w szklance wody”, „pełno jak w cebrze wina”. Również bogactwo epitetów wzmaga wrażenie piękna opisywanych pór roku, odnosząc się zwłaszcza do ich barw („Winna, jabłeczna pora, / Czerwienna, trawiasta, liściasta”).

Poeta stosuje w wierszu wiele określeń, odnoszących się do ludzkich zmysłów: wzroku, słuchu, dotyku, powonienia. Lato i jesień mają swoje własne barwy, wszystkie utrzymane w ciepłej tonacji złota i czerwieni, siano szumi i wzdycha, słychać pluskanie laski o wodę, kamienie są gorące, bujna trawa i siano posiadają swoją własną fakturę, mają także charakterystyczny zapach, jak i pachnące z kuchni igliwie, „aromat leśny”. Wszystkie te zabiegi wzmagają obecne w utworze wrażenie synestezji (odbierania bodźców różnymi zmysłami).

Wiersz jest bardzo melodyjny i rytmiczny. Odpowiada za to jego budowa toniczna, o równej liczbie zestrojów akcentowych (grup sylab, posiadających jeden główny akcent). Również intonacja  wzmaga wrażenie spokoju i regularności.

„Strofy o późnym lecie” to wiersz tchnący pogodą i ciepłem, skoncentrowany na kontemplacji piękna przyrody i zmieniających się pór roku. Wprowadza on atmosferę spokoju i bezpieczeństwa, w której człowiek może stopić się z naturą i stać się jej nieoderwalną częścią.