Eliza Orzeszkowa „Gloria victis” - sakralizacja i mitologizacja bohaterów „Gloria victis”. Opracowanie zagadnienia

Nowela „Gloria victis”, stworzona przez Elizę Orzeszkową, opowiada o walce oddziału powstańczego z wojskami carskimi. Oddział zostaje sformowany wiosną 1863 roku, kiedy trwa powstanie styczniowe. Powstańcy działają w lasach horeckich na Podlasiu, dowodzi nimi Romuald  Traugutt, późniejszy naczelny wódz całego powstania. Oddział tworzy miejscowa ludność, wśród walczących jest też przybysz z miasta, nauczyciel Marian Tarłowski.

Autorka wielokrotnie daje do zrozumienia, że traktuje swoich bohaterów jak ludzi wyjątkowych, którzy mieli odwagę stawić czoła przeważającym siłom carskim, i to mimo świadomości, że walka z potężnym przeciwnikiem może skończyć się dla nich tragicznie. Marian, Jagmin czy Traugutt rozumieją, że nie mają innego wyjścia, jak stanąć do walki. Tego wymaga od nich ojczyzna.

Zabieg mitologizacji bohaterów noweli polega między innymi na porównywaniu ich do słynnych starożytnych wodzów i herosów. Jagmin, młody Litwin, wygląda jak Herkules, a rysy twarzy ma jak Rzymianin Scypio – pisze autorka. Z kolei Traugutt porównywany jest do króla Sparty Leonidasa, bohatera odważnego i tragicznego, który bronił się w cieśninie Termopile przed armią perską,...