Zbigniew Herbert „Kołatka” - interpretacja i analiza wiersza

Poemat „Kołatka” Zbigniewa Herberta został napisana wierszem wolnym bezrymowym.

Traktuje on o wyobraźni poetyckiej. Herbert nakreśla wyraźną granicę pomiędzy sobą a innymi poetami. W pierwszej części utworu zwraca uwagę na poetów, którzy w swej poezji próbują oddać chwilowe nastroje ducha, skoncentrowani na pewnego rodzaju wewnętrznych impresjach. To właśnie ci, „którzy w głowie hodują ogrody”. Stwierdzenie, że do tworzenia wystarczy im tylko zamknąć oczy, jest chyba delikatnym wyrzutem - dalsza część wiersza to swoiste upomnienie. Według poety nie na tym poezja ma polegać. Z pewnością nie ma być ona łatwym spisywaniem pięknych wizji.

W dalszej części poematu mówi Herbert o sobie. Skromnie nazywa „instrument” w swoim umyśle „kawałkiem deski”, „drewnianym patykiem”, wreszcie „kołatką”. Kołatka to mechanizm banalnie prosty, obdarzony równie banalnym przeznaczeniem. Czy jednak rzeczywiście? Wydaje się, że w tym miejscu próbuje Herbert wyjaśnić sens i charakter swojej poezji. Ma ona, tak jak kołatka, inicjować otwarcie drzwi. Być może drzwi do poznania głębszej prawdy?

Herbert przeciwstawia dźwięk kołatki głosowi dzwonu. Niewątpliwie to dzwon...