Jan Kasprowicz „Księga ubogich” - interpretacja ogólna, opracowanie tomiku

Jan Kasprowicz, młodopolski poeta, przechodził w swojej twórczości przez rozmaite okresy. Od zainteresowania sprawami najniższych warstw społecznych, co było widać w pierwszym okresie jego twórczości, poprzez bunt wobec świata i Boga oraz postawę katastroficzną i zamiłowanie do symbolistycznych środków wyrazu w drugim okresie, po postawę franciszkańską, którą  obserwować możemy w trzecim okresie jego twórczości i do której należy właśnie zbiór „Księga ubogich.”

Tomik powstał w 1916 roku i swoim tytułem nawiązuje do wywodzącej się ze średniowiecza „Biblii Pauperum”, czyli Pisma Świętego w obrazkach przeznaczonego dla niepiśmiennych prostych ludzi. Właśnie zachwyt nad tożsamością prostych, wiejskich ludzi stanowi jedną z dominant „Księgi ubogich”. Oprócz tego zaznaczone są silnie pierwiastki franciszkańskie, z których wynika umiłowanie natury, w przypadku Kasprowicza – głównie Podhala.

Po okresie buntu i niezgody na porządek panujący w świecie autor dochodzi do wniosku, iż należy się cieszyć z tego, co się posiada. Pogodzenie się z losem łączy się z harmonią i spokojem wewnętrznym. Jest to obecne w wierszach poety kultywującego proste, lecz wielkie...