Opis sławnej osoby - ks. Jan Twardowski

Ksiądz Jan Twardowski jest reprezentantem nurtu poezji kapłańskiej. Nurt poezji kapłańskiej wyrasta z nurtu poezji katolickiej (ujawniła się w Polsce w dwudziestoleciu międzywojennym), która wyłoniła się z kolei z dziedzictwa poezji religijnej. Poezja religijna na ziemiach Polskich pojawia się już w XI wieku.

W życiu księdza Twardowskiego ujawniły się – i przez cały okres życia (1915-2006) współistniały – dwa powołania: poetyckie i kapłańskie. Poeta po studiach filologicznych wstąpił do seminarium, aby w 1945 roku przyjąć święcenia kapłańskie. Już wtedy publikował swoje wiersze w czasopismach literackich.

Janem Twardowskim jako poetą przez wiele lat nie interesowała się szeroka publiczność. Dopiero wydanie antologii jego poezji w 1986 roku, zatytułowanej: „Nie przyszedłem pana nawracać” wzbudziło zainteresowanie twórczością kapłana-poety. Wzrastało ono nieprzerwanie, aby w XXI wieku osiągnąć niebotyczną skalę. Nad fenomenem popularności poezji ks. Jana Twardowskiego zastanawiało się wielu dziennikarzy i literaturoznawców – dlaczego we współczesnym świecie, który uwielbia przemoc i zło, skromy kapłan piszący wiersze o uśmiechu, radości i wierze budzi zainteresowanie rzeszy ludzi wierzących i… niewierzących? Na to pytanie nikt nie znalazł odpowiedzi.

W twórczości Twardowski przedstawia czytelnikowi Boga, jednak kanoniczny „Bóg po stokroć święty, mocny i nieśmiertelny” staje się w utworach poety „Bogiem… uśmiechniętym”. Twardowski wielokrotnie w swoich wierszach mówi o tym, jak ważny jest uśmiech w codziennym życiu. Poeta nie ingeruje w życie czytelnika, niczego nie narzuca ani nie wymusza. Nieśmiało przekazuje mu Tajemnicę, w którą wierzy i dyskretnie pociesza go pomiędzy wersami swoich wierszy. Twardowski stara się pozostać przeźroczysty, aby „sobą nie zasłaniać Boga”. Wielokrotnie nazywa siebie „rozpieszczonym dzieckiem Pana Boga” – nawet opowiadając o doświadczeniach II wojny światowej.

Warto wspomnieć o słynnej książeczce księdza Twardowskiego, zbiorze anegdot dotyczących kapłanów i ludzi świeckich zatytułowanym „Niecodziennik”. Poeta zapewnia, że wszystkie anegdoty są zaczerpnięte z życia i powtarza, że wystarczy pilnie obserwować rzeczywistość i większą wagę przykładać do okruchów dobra niż do zła, którego – choć jest zdecydowanie mniej na świecie – bardziej rzuca się w oczy.