Św. Paweł z Tarsu - charakterystyka postaci

Święty Paweł urodził się między 5 a 10 r n.e. Był Żydem, dlatego otrzymał imię Szaweł. Był jednak również obywatelem Rzymu, nosił więc łacińskie imię Paweł, którego używał jednak dopiero po nawróceniu na chrześcijaństwo.

Postać ta przedstawiana jest najczęściej jako drobny mężczyzna z łysiną i długą brodą. W jednej ręce trzyma zwój, w drugiej zaś miecz. Często jego atrybutem jest także baranek, kość słoniowa lub koń.

Szaweł studiował Torę, był człowiekiem dobrze wykształconym. Sympatyzował z sektą faryzeuszy, którzy ostro występowali przeciwko pierwszym chrześcijanom. W swojej nienawiści do wyznawców Chrystusa był zajadły. Brał udział w aktach agresji wobec nich. Podczas ukamienowania św. Szczepana pilnował ubrań oprawców.

Jego postawa wobec chrześcijan zmieniła się po wydarzeniu, które spotkało go w drodze do Damaszku, gdzie jechał, aby pomóc w prześladowaniach chrześcijan. Jak sam twierdził, drogę zastąpiła mu świetlana postać, która odezwała się do niego, pytając, dlaczego Szaweł ją prześladuje. Postać przedstawiła się imieniem Jezus. Od tego czasu stał się gorliwym wyznawcą chrześcijaństwa oraz propagatorem nowej wiary. Przyjął chrzest i od tego czasu posługiwał się imieniem Paweł.

Paweł zajął się głoszeniem chrześcijaństwa, wszędzie tam, gdzie się znajdował. Jego działalność znów dowodzi, ze był osobą aktywną, potrafił w pełni poświęcić się sprawie, którą uważał za słuszną. Odbywał wiele podróży, także do krajów, w których Żydzi nie stanowili większości - na przykład do Grecji, gdzie nawracał pogan na chrześcijaństwo, o czym świadczą jego listy do różnych ludów.

Św. Paweł był dobrym organizatorem. Wszędzie tam, gdzie udało mu się stworzyć wspólnoty chrześcijańskie, a więc w Grecji i na terenach dzisiejszej Turcji, tworzył także pierwsze struktury hierarchii kościelnej. Mianował kapłanów, organizował życie wspólnoty. Opiekował się tymi grupami także będąc daleko, o czym świadczy ilość wysłanych przez niego w różne miejsca listów.

Św. Paweł nigdy nie poznał Jezusa. Jednak to właśnie tę postać - jako Zbawcę, Boga - Człowieka, najbardziej akcentuje w swojej nauce. Zwraca też uwagę na uniwersalność Boga. W pismach św. Pawła nie jest to już Bóg Żydów, ale całej ludności.

Św. Paweł był postacią, która potrafiła odnaleźć się w każdej sytuacji. Był on inteligentny, o czym świadczy umiejętne wykorzystanie symboli greckich do przekazania nauki o chrześcijaństwie. To właśnie dzięki działalności tego apostoła do dziś w obrzędach i tradycjach chrześcijańskich odnajdujemy wiele elementów kultury starożytnej.

Św. Paweł nie był ortodoksem. Mimo żydowskiej przeszłości, zaangażowaniu w obronę czystości judaizmu, był raczej zwolennikiem tworzenia nowych, uniwersalnych zasad chrześcijaństwa. Zabierał głos w dyskusji, czy nowoochrzczeni powinni poddawać się wszystkim starotestamentowym prawom, m.in. obrzezaniu. Rozumiał, że stawianie takich wymagań nie wpłynie korzystnie na rozwój wiary w Chrystusa.

Św. Paweł pozostał wierny Jezusowi do końca życia. Mimo kilku lat spędzonych w wiezieniu nie zaprzestał nauczać o chrześcijaństwie. Robił to nawet w niewoli.

Dokładnie nie wiadomo, kiedy zmarł. Prawdopodobnie miało to miejsce w 67 r. n.e. Jego szczątki przechowywane są w kościołach św. Jana na Lateranie i św. Pawła za Murami w Rzymie.

Św. Paweł jest patronem duszpasterzy i teologów oraz tkaczy, marynarzy i powroźników.